Η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ απειλεί να βυθίσει τη χώρα στο σκοτάδι αν προχωρήσουν οι διαδικασίες “μετοχοποίησης” ή αποκρατικοποίησης της επιχείρησης. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις μάλιστα εξαγγέλθηκαν ήδη για τις 6-7 Μαΐου – μια βδομάδα προτού εκπνεύσει η προθεσμία, κατά την οποία η Βουλή θα εγκρίνει το επικαιροποιημένο μνημόνιο και να συνεχιστεί απρόσκοπτα η δανειοδότηση της χώρας απ’ την Τρόικα.
Η απειλή των συνδικαλιστών της ΔΕΗ ακούγεται ανατριχιαστική στο σύνολο της κοινωνίας. Και είναι. Και είναι ο λόγος που η αξιοπιστία της απειλής ελέγχεται ως προς την αποτελεσματικότητα της. Αν, με απλά λόγια, στόχος των συνδικαλιστών είναι να αποτρέψουν την ιδιωτικοποίηση της εταιρίας, τότε η υλοποίηση της απειλής τους θα την επισπεύσει. Διότι απλά θα δώσει τροφή στον “κοινωνικό αυτοματισμό” και με τη βοήθεια των ΜΜΕ, οι συνδικαλιστές θα στρέψουν την κοινωνία εναντίον τους, σε μια στιγμή που τη θέλουν (και την επικαλούνται) ως σύμμαχό τους.
Για να συμβεί αυτό, απαιτείται άλλου είδους τακτική την οποία οι συνδικαλιστές φαίνεται να αγνοούν, να υποτιμούν, ή να αδυνατούν να εφαρμόσουν. Σε κάθε περίπτωση όμως – κρίνοντας από τις ελάχιστες ευκαιρίες που δόθηκαν στον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, Νίκο Φωτόπουλο να διατυπώσει δημοσίως τις θέσεις του – δυνατότητες υιοθέτησης μιας εναλλακτικής στρατηγικής διεκδικήσεων, υπάρχουν. Χρειάζεται όμως μεθοδικότητα, εργατικότητα, αποφασιστικότητα και το κυριότερο βούληση.
Η ηγεσία της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ πρέπει να πείσει τους πολίτες το μήνυμα πως η ιδιωτικοποίηση κοινωφελών επιχειρήσεων, είναι μια διαδικασία συλλογικής εξαθλίωσης. Και να εξηγήσει με στοιχεία και τεκμηριωμένα επιχειρήματα πως ανάπτυξη δεν θα μπορέσει ποτέ να επιτευχθεί αν η χώρα δεν διαθέτει “εθνικούς πρωταθλητές”, μεγάλες και ισχυρές κρατικές επιχειρήσεις που θα λειτουργήσουν ως “αιχμή του δόρατος”.
Αντιλαμβάνεται κανείς τη δυσκολία ενός τέτοιου εγχειρήματος, όταν στο υποσυνείδητο των πολιτών έχει καλλιεργηθεί η αντίληψη πως οι συνδικαλιστές αποτελούν ένα λόμπι προνομιούχων που μάχονται για την διατήρηση των προνομίων τους. Και το πόρισμα Ρακιντζή δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ενισχύει την αντίληψη αυτή. Είναι μια αντίληψη στην οποία οι ίδιοι οι συνδικαλιστές βοήθησαν να καλλιεργηθεί, είτε με τον κομματισμό που διακατέχει το μεγαλύτερο μέρος της ηγεσίας τους, είτε με τις εσφαλμένες και εν πολλοίς παρωχημένες μορφές αγώνα που υιοθετούν, ακόμα και με τις αδικαιολόγητες αν όχι σκανδαλώδεις παροχές που διασφάλισαν τα προηγούμενα χρόνια εκμεταλλευόμενοι το πελατειακό σύστημα που σήμερα καταρρέει.
Πέραν της δυσκολίας όμως, δυνατότητα ανατροπής μιας προαποφασισμένης διαδικασίας υπάρχει, κυρίως αν οι συνδικαλιστές εκμεταλλευτούν την εμφανή διστακτικότητα του Γιώργου Παπανδρέου να υιοθετήσει άκριτα τη λογική των αποκρατικοποιήσεων όπως την προωθεί ο “μονοπωλιακός καπιταλισμός” και την αμφισβητεί πλέον το “παραγωγικό κεφάλαιο”…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
