του ΑΛΦΟΝΣΟΥ ΒΙΤΑΛΗ
Πρόσωπα, πολιτικές, στάσεις αξιολογήθηκαν την Κυριακή από τους πολίτες ένα περίπου χρόνο μετά τις βουλευτικές εκλογές. Όμως το πλέον αξιοσημείωτο είναι το πολύ υψηλό ποσοστό αποχής που κυμάνθηκε κοντά στο 40%. Πρωτοφανές για τα μεταπολιτευτικά χρονικά της Ελλάδας. Πρωτοφανές για μια χώρα με υψηλό επίπεδο πολιτικοποίησης και κυρίως πρωτοφανές για μια χώρα όπου κυριαρχούν τα τηλεπαράθυρα με τους παντός τύπου και παντός καιρού πολιτικοαναλυτές και με την κουλτούρα της ακατάπαυστης πολιτικολογίας του καφενείου. Τα ποσοστά της Κυριακής σε ότι αφορά την αποχή δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Τα τελευταία χρόνια σιγά – σιγά η αποχή έπαιρνε τη δική της θέση στο πολιτικό σκηνικό. Στην Αμερική και την Ευρώπη είναι πλέον μόνιμο φαινόμενο η υψηλή αποχή , με το 40% ή το 50% ή και παραπάνω του εκλογικού σώματος να μην πηγαίνει στις κάλπες. Οι λόγοι είναι πολλοί και σύνθετοι.
Ένα ευχάριστο διάλειμμα ήταν η μεγάλη εκλογική κινητοποίηση που έγινε με την εκλογή Ομπάμα στις Η.Π.Α , ίσως γιατί εκεί δόθηκε ένα όραμα, μια λίγο διαφορετική προοπτική (για τα Αμερικανικά δεδομένα) κυρίως στους ταπεινούς και καταφρονεμένους που μετά από χρόνια «απάθειας» και αποχής έσπευσαν στις κάλπες. Τηρουμένων των αναλογιών αυτό εδραιώνεται και στην Ελλάδα. Αυτός είναι ο γενικός κανόνας της αποχής συν κάποιες ιδιομορφίες που όμως δεν ανατρέπουν τον κανόνα. Θα μάθουμε να ζούμε με την αποχή, όπως μάθαμε να ζούμε και με άλλα πράγματα.
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ
Αν επίσης κάτι χαρακτήρισε αυτές τις εκλογές είναι μια αξιόλογη «αξιολόγηση» προσώπων που βρέθηκαν στη πρώτη γραμμή αυτής της αντιπαράθεσης.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τους σταυρούς προτίμησης στο τάδε ή τον δείνα δήμο, όμως κάποια μηνύματα του κόσμου ήταν σαφή.
Τηλεμαϊντανοί, «πρωϊνάδικοι εργατοσωτήρες» «βαθυστόχαστοι φωνακλάδες» και λοιπές παρόμοιες δυνάμεις πήγαν φούντο.
Και οφείλουν να καταλάβουν τα κόμματα ότι σε δύσκολους καιρούς, όπου ο κόσμος απαιτεί να ακούσει κάτι σοβαρό και πειστικό δεν μπορείς να του σερβίρεις αυτά που του σερβίρεις.
Ιδιαίτερα για την ανανεωτική αριστερά το μάθημα ήταν σκληρό. Λες και δεν υπήρχαν άνθρωποι και στελέχη με σοβαρό πολιτικό λόγο και κατέφυγαν σε λύσεις «πρωϊνάδικου εργατολόγου» που καν δεν είχε το θάρρος να πει ότι αποχωρεί από το Κόμμα του για να είναι υποψήφιος με κάποιο άλλο ή πρώην ραδιοφωνικού παραγωγού με κύριο προσόν την αθυροστομία του. Όσο για τους «μπουκούκους» της «άλλης δεξιάς» τα πράγματα ήταν εξίσου απελπιστικά.
Όπως επίσης ήταν απαράδεκτη και απογοητευτική και η εκλογική επίδοση πρώην αρχηγού της ανανεωτικής αριστεράς, που συνεχίζει να διασύρει τον εαυτό του και το πολιτικό κεφάλαιο που για χρόνια δημιούργησε, καταφεύγοντας σε πρακτικές και πολιτικές «γκρουπούσκουλου» τέταρτης διαλογής.
Απόρροια όλης αυτής της κατάστασης, είναι το εξαιρετικό εκλογικό ποσοστό, του υποψήφιου (στην Περιφέρεια Αττικής, αλλά και αλλού) υποψήφιου του Κ.Κ.Ε, που διατήρησε ένα επίπεδο και σοβαρότητας και συμπαγούς πολιτικού λόγου και κυρίως όταν εμφανίζεται στις τηλεοράσεις προσέχει και τι λέει και πως συμπεριφέρεται. Δεν είναι άλλωστε τυχαία – δίπλα στο ευρύτερο πολιτικό κλίμα- και ανάλογη πολιτική συμπεριφορά και επίδοση και άλλων υποψηφίων του Κ.Κ.Ε.
Ίσως σε αυτή την καλή μετά από χρόνια εκλογική παρουσία του Κ.Κ, να συνέβαλε και το γεγονός ότι αυτή την φορά το βάρος της καμπάνιας το πήραν πάνω τους στελέχη, όππως ο Παφίλης, η Πανελάκη κ.α και «μαζεύτηκαν από τα τηλεπαράθυρα και τα συναφή «οι φωνακλούδες, οι «καυγατζούδες» και όσες ανακάλυψαν τις ευεργετικές επιπτώσεις του υπαρκτού κομμουνισμού μετά την παταγώδη κατάρρευση του.
Και όλη αυτή η σημαντική εκλογική επιτυχία του Κ.Κ.Ε – του μόνου ίσως πραγματικά κόμματος που εισέπραξε από τις εκλογές- συμβαίνει σε μια φάση όπου είναι το τελευταίο σταλινικό κόμμα που έχει μείνει στην Ευρώπη και που η πολιτική γραμμή του είναι γεμάτη αγκυλώσεις και ξεπερασμένα ιδεολογικά στερεότυπα.
Ο Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Όσο παρακινδυνευμένο και να ήταν το δίλημμα του Πρωθυπουργού έπιασε εν μέρει και κατάφερε να διασώσει την Κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ από την «αντιμνημονιακή φρενίτιδα». Είχε φθορά, αλλά δεν «καταποντίστηκε», όπως πολλοί ανέμεναν.
Χρειάστηκαν πολλές απίστευτες πολιτικές πιρουέτες, απίθανες τούμπες και κινήσεις κενές περιεχομένου, ώστε το Κυβερνών Κόμμα να καταφέρει από τον Ιούνιο και έπειτα να χάσει τα «αυγά και τα πασχάλια» (ανασχηματισιολογία, καυγάδες για τον συντονιστή, έλλειψη σοβαρού σχεδιασμού, απανωτές γκάφες με τους υποψήφιους κ.α) και να φτάσει στο χείλος του γκρεμού και να σωθεί από το γκρεμοτσάκισμα την τελευταία στιγμή.
Η Ν.Δ ΚΑΙ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ
Όσο και να θέλει να το παίξει νικήτρια των εκλογών η Ν.Δ, οφείλει να καταλάβει πως για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου – πέρα από συγκυριακές εξάρσεις- πρέπει να αλλάξει ριζικά, να αποκτήσει σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Κυρίως να αντιληφθεί ότι δεν είναι ένα «αριστερίστικο γκρουπούσκουλο» με συνδικαλιστική πολιτική, αλλά ένα υπεύθυνο κόμμα με σχέδιο, πρόγραμμα και όραμα.
Σίγουρα βελτίωσε την εκλογική της επίδωση σε σχεση με την καταστροφή που υπέστη πριν ένα περίπου χρόνο. Αλλά είναι άλλο πράγμα να κερδίζεις πόντιους σε αυτοδιοικητικές εκλογές και άλλο να έχεις απέναντι σου εθνικές εκλογές.
Οφείλει δε πρωτίστως ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, με βάση τα όσα δήλωσε στις Βρυξέλλες πρόσφατα, να «βάλει φρένο» σε διάφορους που σήκωσαν ήδη το λάβαρο της «λαϊκής εξέγερσης» κατά του «κακού καπιταλιστικού μνημονίου».
Όμως πριν απ’ όλα οφείλει και ο ίδιος και όλα του τα στελέχη να καταλάβουν πως εδώ δεν ισχύει το περίφημο αίνιγμα «αν η κότα γέννησε το αυγό ή το αυγό την κότα». Γιατί απλά μνημόνιο χωρίς την μεγάλη οικονομική κρίση και το δημοσιονομικό χάλι της χώρας δεν θα υπήρχε.
ΚΑΙ Ο …ΛΑ.Ο.Σ
Στους χαμένους σίγουρα είναι και ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός του κ. Καρατζαφέρη. Οι ελιγμοί και τα κόλπα του Προέδρου του ΛΑΟΣ, έφτασαν στα όρια τους.
Αυτά τα πέρα – δωθε και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ τον εξουθένωσαν. Και επιπλέον οι φοβίες και τα εσωκομματικά άγχη τον τελείωσαν.
Ούτε ο κ. Γεωργιαδης, ούτε ο κ. Βελόπουλος αλλά και ο κ. Ροντούλης δεν απέδωσαν εκλογικά. Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχει πάντα και ο Μάκης Βορίδης, που κανείς δεν ξεχνά πως αν ήταν υποψήφιος όχι απλά θα πήγαινε καλά, αλλά πιθανότατα να ήταν τώρα στη θέση του κ. Κικίλια.
Ο Γ. ΔΗΜΑΡΑΣ
Από τις πιο αξιοπρόσεκτες παρουσίες αυτών των εκλογών ήταν και είναι χωρίς αμφιβολία ο Γιάννης Δημαράς. Άνθρωπος συμπαθής και αγαπητός και με πολιτικό λόγο που αγγίζει τα λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα τους προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ .
Πέρα από το ότι «φουσκώθηκαν» οι προσδοκίες από αρκετούς, πιθανά στο πλαίσιο του πολιτικού παιχνιδιού, ακόμα και τρίτος ο Γ. Δημαράς πήγε πολύ καλά, όπως πολύ καλά είχε πάει και όταν ήταν υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων.
Αυτή τη φορά το λάθος του κ. Δημαρά ήταν ότι ενώ μπορούσε να είναι ο κεντρικός και αυθεντικός πόλος που θα μάζευε και θα κεφαλαιοποιούσε την «αριστερή στροφή- διαμαρτυρία» σημαντικής μερίδας του Κυβερνώντος κόμματος και θα μπορούσε να έχει ρόλο- καταλύτη, επιχείρησε να εμφανιστεί ως ένας «μικρός Ηρακλής» που θα διέλυε το Μνημόνιο συνασπίζοντας απίστευτα ετερόκλητες δυνάμεις και πολιτικές.
Δεν είναι εύκολο να ισορροπείς επί μακρόν, με τον μανδύα του ανεξάρτητου, ανάμεσα σε ΟΝΝΕδίτες την στήριξη της κ. Μπακογιάννη ριζοσπάστες αριστερούς αριστερούς σοσιαλδημοκράτες απογοητευμένους ΠΑΣΟΚΟΥΣ και μερικούς ανεπάγγελτους.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
