Ο Αθανάσιος Παπανδρόπουλος επισημαίνει ότι η ακροδεξιά τροχιά στην Ευρώπη καθοδηγείται από άνθρωπο του Τραμπ. Τον αναρχοδεξιό ακτιβιστή Steve Bannon και τον κίνδυνο μετά τις επερχόμενες Ευρωεκλογές, Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες να χάσουν την εξουσία στο Ευρωκοινοβουλίο.
Το ότι στην Ευρώπη υπάρχει θέμα πολιτικής κόπωσης του κοινού, είναι κάτι που το βλέπει κανείς τα τελευταία χρόνια. Tόσο στις διάφορες εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις, όσο και σε επιμέρους τοπικές εκλογές. Προφανώς δε, η κόπωση αυτή θα φανεί και στα αποτελέσματα των προσεχών ευρωεκλογών. Σε αυτές, οι δύο μεγάλες ευρωπαϊκές πολιτικές οικογένειες, ενδέχεται για πρώτη φορά μετά το 1979 να μην συγκεντρώσουν το 50% των ψήφων. Θυμίζουμε το 76% που είχαν πετύχει στις πρώτες ευρωεκλογές του 1979. Για να σταθεροποιηθούν στη συνέχεια σε ποσοστό κοντά το 60%.
Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες χάνουν την απόλυτη εξουσία
Εδώ και 40 χρόνια έτσι, Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες είχαν την απόλυτη εξουσία. Όχι μόνον στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά και στο σύνολο των ευρωπαϊκών θεσμών. Κατά συνέπεια, οι πρόεδροι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και όλων των άλλων ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων ανήκαν στις δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες. Ήλθε όμως η χρηματοοικονομική κρίση του 2008 και η μεταναστευτική του 2016. Και το όλο οικοδόμημα που είχαν κτίσει οι Αντενάουερ, ντε Γκάσπερι, Πωλ-ΑνρίΣπάακ, Ζαν Μονέ, Ρομπέρ Σουμάν και άλλοι Βίλλυ Μπραντ, Φρ. Μιττεράν, Ζακ Ντελόρ, και Αλτιέρο Σπινέλλι, άρχισε να τρέμει.
Μπροστά στα νέα προβλήματα του ψηφιακού μετασχηματισμού, των αλλαγών στην παραγωγή και κατανομή πλούτου, της δομής της απασχόλησης, και της πολυθρύλητης κλιματικής αλλαγής, τα παραδοσιακά μεγάλα πολιτικά σύνολα δεν μπορούσαν να προσφέρουν λύσεις ικανές να προσελκύσουν ένα κουρασμένο κοινό. Παρατηρήθηκε έτσι μεγάλη διαρροή μελών από αυτούς τους σχηματισμούς. Γεγονός που έδωσε πολλές ιδέες σε καιροσκόπους πολιτικούς τύπου Πέπε Γκρίλλο και Ματέο Σαλβίνι στην Ιταλία, Βίλντερς στην Ολλανδία, Λεπέν στην Γαλλία και Β. Ορμπάν στην Ουγγαρία. Οι παραπάνω καιροσκόποι της πολιτικής αντελήφθησαν την βαθειά κρίση ως ευκαιρία. Και μπροστά στην προϊούσα αποπολιτικοποίηση του κοινού, διαπίστωσαν ότι μπορούσαν να καλύψουν ένα σοβαρό κενό της πολιτικής αγοράς.
Τα fake news και το the Movement του Τραμπ
Και από την άποψη αυτή, τα πολιτικά όπλα που μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν εκ του ασφαλούς ήσαν το ευρώ, η παγκοσμιοποίηση, η μετανάστευση και η ανασφάλεια που πηγάζει από την ασύμμετρη απειλή της τρομοκρατίας. Είχαν επίσης οι καιροσκόποι της πολιτικής και ένα πρόσθετο ατού. Της διείσδυσης του διαδικτύου σε κάθε ευρωπαϊκό νοικοκυριό. Κάτι που ευνοεί την ταχύτατη μαζική κυκλοφορία παραποιημένων ειδήσεων και εν γένει ψευδών που δύσκολα επαληθεύονται.
Προς την κατεύθυνση αυτή, μετά την εκδήλωση της μεταναστευτικής/προσφυγικής κρίσεως, σημαντικό ρόλο έπαιξε και η ρωσική στήριξη προς τα ευρωσκεπτικιστικά κινήματα. Στήριξη που εκδηλώθηκε στον τομέα της παραπληροφόρησης και των ψευδών ειδήσεων. Σήμερα τα κινήματα αυτά, έχουν τη στήριξη και του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος για το σκοπό αυτό έστειλε και ειδικό πρώην συνεργάτη του στις Βρυξέλλες. Πρόκειται για τον Steve Bannon, ο οποίος με έναν συν εταίρο του, δημιούργησαν στη βελγική πρωτεύουσα την πολιτική οργάνωση The Movement (Το Κίνημα) που δεδηλωμένος στόχος της είναι η υπνόμευση των ευρωπαϊκών θεσμών και η παράλυσή τους.
Steve Bannon αναρχοδεξιός ακτιβιστής και ο στόχος του στην Ευρώπη
Υπέρμαχος του οικονομικού εθνικισμού και εμπνευστής του συνθήματος «πρώτα η Αμερική», ο Steve Bannon είναι η κλασική περίπτωση ενός «αναρχοδεξιού ακτιβιστή» ο οποίος στην ουσία μιλάει την ίδια γλώσσα με τους ακροαριστερούς ακτιβιστές. Η μοναδική διαφορά μεταξύ των δύο άκρων είναι ότι ο Bannon τάσσεται σαφώς κατά των μεταναστών. Είτε αυτοί είναι παράνομοι είτε νόμιμοι.
Όπως δήλωσαν σε διαδικτυακά μέσα επικοινωνίας συνεργάτες του Steve Bannon, μοναδικός στόχος του ενόψει των ευρωπαϊκών εκλογών είναι να αποτρέψει οι δύο μεγάλες ευρωπαϊκές πολιτικές οικογένειες να έχουν την πλειοψηφία στην προσεχή Ευρωβουλή.
Παράλληλα δε, επιδιώκει και την υπονόμευση μιας πιθανής συνεργασίας τους με τους Φιλελεύθερους – Δημοκράτες {ALDE}. Οι οποίοι από το 1976, είναι η τρίτη πολιτική δύναμη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Σήμερα, με πρόεδρο της ομάδας στην Ευρωβουλή τον πρώην Βέλγο πρωθυπουργό Γκυ Βερχοφσταντ, το ALDE έχει 69 ευρωβουλευτές στους 751. Και στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των 28, αντιπροσωπεύεται από 8 πρωθυπουργούς (Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία, Φινλανδία, Εσθονία, Λουξεμβούργο, Σλοβενία και Τσεχία). Στη δύναμή του ανήκουν επίσης και πέντε Ευρωπαίοι Επίτροποι, γεγονός που δείχνει και το μέγεθος της επιρροής του. Ο χώρος αυτός λοιπόν, είναι ένας από τους κύριους στόχους, της ευρωπαϊκής και της αμερικανικής ακροδεξιάς. Που θεωρεί τον φιλελευθερισμό ως κορυφαίο εχθρό της.
Η ισλαμική χυδαιότητα
Κατά τα λοιπά, είναι τεράστιο λάθος όλα τα αντισυστημικά δεξιάς …αποκλίσεως κινήματα να χαρακτηρίζονται συλλήβδην «φασιστικά». Οι απλοί άνθρωποι που κατοικούν στο προάστειο Μολενμπέκ στις Βρυξέλλες, στο St Denis στο Παρίσι, στα σοκάκια του Άμστερνταμ και σε κάποια προάστια της Στοκχόλμης, όπου η αστυνομία είναι άφαντη, αλλά οι προκλήσεις των ισλαμιστών καθημερινές και θρασύτατες, δεν ψηφίζουν την Λεπέν από πεποίθηση, αλλά από οργή. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν φθάσει στο αμήν. Και δεν τα βάζουν με την παγκοσμιοποίηση γι΄αυτό που είναι. Αλλά γιατί νομίζουν ότι αυτή φέρνει στην Ευρώπη την ισλαμική χυδαιότητα. Και αυτή την τελευταία όσο θα την χαιδεύουν και θα την ανέχονται. οι δημοκρατίες μας τόσο το χειρότερο γι αυτές και για μας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
