Ο Αθανάσιος Παπανδρόπουλος θεωρεί ότι η φτωχοποίηση και η κρατικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας αποτελεί συστηματικό σχέδιο της παρούσας κυβέρνησης με απώτερο σκοπό την πολιτική εκτροπή. Αυτό και εξηγεί την επιδεικτική ανοχή στη βία που προκαλούν οι κουκουλοφόροι.
Πολύ αμφιβάλλω αν ο Αλέξης Τσίπρας έχει διαβάσει το άγνωστο στην Ελλάδα «Ο Λένιν στη Ζυρίχη» του …αείμνηστου Αλέξανδρου Σολζενίτσιν. Θα άξιζε τον κόπο όμως να το κάνει. Για έναν πολύ απλό λόγο. Αυτόν της αποφυγής λαθών που ο Λένιν έκανε στο δρόμο του προς την εξουσία και την παραμονή σε αυτήν. Το κύριο δε λάθος του ήταν ότι κατέδειξε πως ένα σύστημα εξουσίας, βίαιο και διεστραμμένο μπορεί μονίμως να στηρίζεται στην πολιτική απάτη. Αυτή η τελευταία, όπως εν γένει οι απάτες, έχει ημερομηνία λήξεως.
Από την άποψη αυτή, το βιβλίο του Αλέξανδρου Σολζενίτσιν έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά από πρακτικές του Λένιν και πτυχές της προσωπικότητάς του, που ίσως φωτίζουν ορισμένες ελληνικές εξελίξεις 100 χρόνια από το πραξικόπημα των μπολσεβίκων στη Ρωσία.
Για τον Λένιν και τον πάμπλουτο σύμβουλό του Αλέξανδρο Πάρβους, μέγα χρηματοδότη του Κεμάλ, ο πόλεμος του 1914 και η συνακόλουθη φτωχοποίηση του ρωσικού λαού «ήσαν δώρα εξ ουρανού». Χωρίς αυτά, έλεγε ο Αλέξανδρος Πάρβους, η Ρωσία θα γινόταν μια κανονική χώρα στην οποία θα ήταν δύσκολη η επανάσταση και η κατάληψη της εξουσίας. Άρα θα επεβίωνε. ο τσαρισμός με άλλα ρούχα, ήτοι αυτά της δημοκρατίας.
Επιδιώκουν την φτωχοποίηση
Στη βάση της λογικής αυτής, το σχέδιο Τσίπρα και των συν αυτώ, είναι πέρα για πέρα ξεκάθαρο. Όταν το έτος 2015 ο Αλέξης Τσίπρας ανέβηκε στην εξουσία, ελέω παλαιού ΠΑΣΟΚ κυρίως, γνωρίζε πολύ καλά ότι τίποτα από αυτά που είχε υποσχεθεί δεν επρόκειτο να γίνει. Επίσης του ήταν γνωστό ότι ούτε μια ενδεχόμενη πολιτική εκτροπή μπορούσε να προχωρήσει. Δεν υπήρχε καμία θετική προϋπόθεση για κάτι παρόμοιο.
Παράλληλα γνώριζε ότι δεν μπορούσε να ακολουθήσει την μνημονιακή πολιτική των προκατόχων του. Αυτή θα οδηγούσε σε σταδιακή έξοδο από την κρίση. Μια εξέλιξη αρνητική για ένα κόμμα συνιστωσών, που ευκαιριακά είχε αναρριχηθεί στην εξουσία. Έπρεπε λοιπόν να δημιουργήσει ο ίδιος συνθήκες κρίσης, για να κρατηθεί στην «καρέκλα». Έτσι και να συγκαλύψει τις κραυγαλέες ανεπάρκειες της συμμαχίας του με την φιλο-καραμανλική ακροδεξιά που τον βοήθησε να σχηματίσει κυβέρνηση.
Στήθηκε λοιπόν ένα απίστευτης γελοιότητας και ανευθυνότητας σκηνικό το οποίο κατέληξε στην παρωδία του δημοψηφίσματος, στα capital controls, στο τρίτο μνημόνιο και στο ξεφόρτωμα τελικά από την κυβέρνηση πολιτικών βαριδίων, όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου και κάποιοι άλλοι ιδεοληπτικοί σύντροφοι του Αλέξη Τσίπρα στην πορεία τους προς την εξουσία.
Απαλλαγμένος έτσι από τα βαρίδια που αμφισβητούσαν την εξουσία του, ο Αλέξης Τσίπρας έβαλε μπροστά το απώτερο. σχέδιό του. Αυτό της κυριαρχίας του στον κεντροαριστερό χώρο. Το ερώτημα είναι όμως σε ποιόν κεντροαριστερό χώρο στοχεύει;
Σίγουρα, ο σημερινός πρωθυπουργός δύσκολα θα αποκτήσει ερείσματα στο εκσυγχρονιστικό και φιλοευρωπαϊκό χώρο, που σε μεγάλο βαθμό εκπροσωπείται από το «Κίνημα Αλλαγής». Με σκοπό έτσι να αμαυρώσει το χώρο αυτόν, μήπως και φέρει εγγύτερα του κάποιους οπαδούς του, η κυβέρνηση και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας έχουν ξεκινήσει μια μεγάλη λασπολογική επίθεση, η οποία όμως δεν τους βγαίνει.
Αυτός είναι και ο λόγος που η κυβέρνηση συνεχίζει την προσπάθεια φτωχοποίησης της μεσαίας τάξης. Για να την καταστήσει όμηρο του κράτους και της νομενκλατούρας των δημοσίων οικονομικών.
Κρατικοποίηση της κοινωνίας
Με άλλα λόγια, με σύστημα και κυνισμό η σημερινή κυβέρνηση στην ουσία κρατικοποιεί ολόκληρη την κοινωνία. Υπονομεύει την οποιαδήποτε δυνατότητα ανάπτυξής της. Διαλύει την παραγωγική της αιμοδοσία, ήτοι το τραπεζικό της σύστημα. Ισοπεδώνει την εκπαίδευση. Εξευτελίζει τις πηγές γνώσης και τις αφήνει στο έλεος των κοινωνικών ιζημάτων που εδώ και πολλά χρόνια έχουν αναπτυχθεί στον φαιοκόκκινο οχετό.
Είναι αξιοπρόσεκτη από την άποψη αυτή η ανοχή της κυβέρνησης απέναντι στη βία κουκουλοφόρων και άλλων συλλογικοτήτων. Με αποτέλεσμα να γίνεται σοβαρός λόγος για την προετοιμασία βίαιων εκδηλώσεων σε περίπτωση που ο Σύριζα χάσει τις προσεχείς εκλογές. Η εκτίμηση αυτή ενισχύεται και από την ακολουθούμενη πολιτική της προϊούσας φτωχοποίησης της κοινωνίας. Η οποία με βάση σοβαρά σημερινά δεδομένα οδεύει προς σοβαρή κρίση. Μια κρίση που θα υποχρεωθεί να διαχειριστεί η προσεχής κυβέρνηση με αξιωματική αντιπολίτευση τον Σύριζα.
Εχθροί του λαού
Αποκαλυπτικό από αυτή την οπτική γωνία είναι το τελευταίο άρθρο του πρώην υπουργού κ. Στέφανου Μάνου στα «Νέα». Υπό τον τίτλο: «Εχθροί του λαού» ο πρώην υπουργός, μεταξύ άλλων γράφει: “Δεν πιστεύω τίποτε από όσα λέει ο Πρωθυπουργός. Δεν πιστεύω καμιά από τις προβλέψεις των υπουργών του. Έχω την εντύπωση ότι συστηματικά προσπαθούν να με εξαπατήσουν, να μου παρουσιάσουν μια πλαστή πραγματικότητα που εξυπηρετεί τους στόχους του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πράξεις τους δεν ευνοούν τον ελληνικό λαό, τον βλάπτουν. Στην αρχή είχαν, ίσως, το ελαφρυντικό της άγνοιας. Τώρα όμως ενεργούν με κακία εναντίον του λαού. Είναι εχθροί του λαού.”
Δύο παραδείγματα για τεκμηρίωση του ισχυρισμού:
Πρώτο. Αρνούνται να αλλάξουν το άρθρο 16 του Συντάγματος που έχει οδηγήσει σε παράλυση τα πανεπιστήμια (μόνο πανεπιστήμια δεν είναι) για να μη θίξουν τις συντεχνίες των βολεμένων πανεπιστημιακών. Προτιμούν να διατηρούν αμετάβλητο το θεσμικό πλαίσιο εντός του οποίου θέριεψαν και διαπρέπουν οι κάθε λογής αφώτιστοι, ετερόφωτοι, κομματικοί ντενεκέδες, ιεροφάντες της ανοησίας, σε βάρος ικανών νέων που αναγκάζονται (αν μπορούν) να εκπατριστούν για να συμπληρώσουν τις σπουδές τους.
Δεύτερο. Αρνούνται να καταργήσουν τον συμπληρωματικό φόρο που συνοδεύει τον ΕΝΦΙΑ, μολονότι πρόσφατη μελέτη του ΙΟΒΕ απέδειξε ότι η κατάργησή του θα προκαλούσε αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,7% ετησίως, αύξηση της απασχόλησης κατά 32.000 θέσεις εργασίας ετησίως, θα έλυνε πολλά προβλήματα των τραπεζών και θα είχε μηδενική δημοσιονομική επίπτωση.»
Αυτή την ευνοϊκή εξέλιξη όμως δεν την θέλουν οι κ.κ. Αλέξης Τσίπρας και Ευκλείδης Τσακαλώτος. Επιδιώκουν την πλήρη φτωχοποίηση της χώρας. Τη μετατροπή της σε ένα απέραντο γραφειοκρατικό συνονθύλευμα, μέσα στο οποίο αυτοί θα λύνουν και θα δένουν. Οι άνθρωποι δεν είναι μόνον εξουσιολάγνοι και ιδεοληπτικοί. Είναι και ανίκανοι να δουν την ιστορία. Δεν βλέπουν έτσι ότι αυτή η τελευταία συνέτριψε τις μαρξιστικές προφητείες και την εγκληματική βία που περιείχαν.
Το σκίτσο είναι του Θοδωρή Μακρή
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
