Στη χώρα που ανθεί «φαιδρά πορτοκαλέα» όπως λέγει ο ποιητής, μέχρι πρότινος, λίγο δηλαδή πριν την αποκάλυψη της κρίσης, αν γραφόταν κάτι επαινετικό για Έλληνα στο διεθνή Τύπο, αποτελούσε μοναδική και ακραία καταξίωση.
Σήμερα αν γραφτεί κάτι επαινετικό για μέλος της ελληνικής κυβέρνησης, ακόμη και για τον ίδιο τον πρωθυπουργό, προκαλεί σχόλια αρνητικά που σε πολλές περιπτώσεις φτάνουν στο χλευασμό, ακόμη και σε ακρότητες του τύπου «όταν σε παινεύει ο εχθρός σου, ψάξε να βρεις το λάθος σου».
Και αν αυτή η μαρξιστική ρήση είχε κάποιο νόημα σε άλλους καιρούς ακραίων ταξικών συγκρούσεων, στη σημερινή συγκυρία πρέπει να ερμηνευτεί ως καρικατούρα της πραγματικότητας που βιώνουμε. Διάβαζα ας πούμε σε σχολιαστή δημοφιλούς site, ότι για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας, φταίει «ο ενδοτισμός της κυβέρνησης Παπανδρέου».
Ακούμε κάθε βράδυ στις ειδήσεις των οκτώ, καταγγελίες πολιτικών αρχηγών και πολιτικών σχηματισμών για τις οδύνες που επέβαλλε ο «πρωθυπουργός του μνημονίου». Και αυτά για την επίτευξη ποιού αποτελέσματος; Να μην ξαναβγεί ο Παπανδρέου; Μα αυτός δηλώνει, και απ’ ότι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις πείθει την πλειοψηφία των πολιτών, ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να μην καταρρεύσει η χώρα. Και μάλλον έχει πείσει ακόμα και τους πολιτικούς του αντιπάλους, οι οποίοι εκδηλώνουν με έμεσο τρόπο την αγωνία τους όταν για κάποιο λόγο κινδυνεύσει κάποια δόση της δανειακής σύμβασης.
Δηλαδή απ’ τη μια όταν όλα είναι εξασφαλισμένα, πολεμάμε υπέρ των δικαιωμάτων των εργαζομένων, και όταν υπάρξει πρόβλημα αναφανδόν τασσόμαστε υπέρ των ταχέων αναγκαίων αλλαγών καταγγέλλοντας τις ολιγωρίες. Λες και οι πολίτες που ζούνε την αγωνία του καθημερινού τρόμου, της απειλής της ανεργίας, της απώλειας κάποιων οικονομιών που αποκτήθηκαν από κόπους μιας ζωής, της επαγγελματικής απαξίωσης και του κινδύνου περιθωριοποίησης της χώρας για δεκαετίες, με ότι αυτό συνεπάγεται, τρώνε κουτόχορτο.
Λίγο μυαλό να είχαν οι παρωχημένοι ινστρούχτορες, που συμβουλεύουν τους πολιτικούς ηγέτες, θα αντιλαμβάνονταν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά. Φυσικά και ο Γ. Παπανδρέου, έλαχε έστω και αν δεν όφειλε να αντιμετωπίσει αυτό το τέρας, που όλοι πλέον αναγνωρίζουμε ότι χρειάστηκε δεκαετίες για να δημιουργηθεί. Προφανώς το στοίχημα του σημερινού πρωθυπουργού είναι να επαναφέρει τη χώρα σε ομαλή πορεία. Αν το κατορθώσει, έχει την υστεροφημία που διεκδικεί κάθε σώφρων πολιτικός.
Και η αντιπολίτευση; Φυσικά ο ρόλος της δεν είναι να συγκυβερνά αλλά να ασκεί σκληρό έλεγχο στην κυβερνητική πολιτική. Εδώ είναι τα μεγάλα στοιχήματα των με και των δε. Ο μεν πρωθυπουργός παρά τις τιτάνιες προσπάθειες που καταβάλει έχει να αντιμετωπίσει την φυγομαχία μέρους του Υπουργικού του Συμβουλίου, κυρίως μάλιστα των μελών εκείνων που αποτελούν προσωπικές του επιλογές, ενώ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κινδυνεύει να σπιλωθεί ότι με την ακραία ρητορική του, που δεν συνάδει με την πρακτική του, επενδύει στην καταστροφή για προσωπικά πολιτικά οφέλη;
Ένα είναι βέβαιο. Ζούμε ιστορικές στιγμές, στιγμές που μπορεί να καθορίσουν το μέλλον της πατρίδας μας και οι απαιτήσεις των καιρών από τις πολιτικές ηγεσίες είναι μεγάλες. Καλώς ή κακώς σε αυτούς έλαχε ο κλήρος να διαχειριστούν τον «οικονομικό πόλεμο» που διεξάγει η χώρα και απ’ τη συμπεριφορά τους, αλλά κυρίως από την προσπάθεια και το αποτέλεσμά τους, θα κριθεί και το πολιτικό τους μέλλον.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
