Όταν η Μαρία Δαμανάκη “αποκάλυπτε” με τον πλέον επίσημο τρόπο τις σκέψεις των γραφειοκρατών στις Βρυξέλλες για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, γνώριζε πως οι σκέψεις αυτές δεν είναι καινούργιες.
Και δεν είναι καινούργιες ούτε στις Βρυξέλλες, ούτε σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ούτε φυσικά στην Αθήνα. Δεν πάει άλλωστε ένας χρόνος από τότε που γνωστός μεγαλο-επιχειρηματίας πρότεινε σε εκτενή, τετ-α-τετ κι εφ’ όλης της ύλης συνέντευξης του στο Alter πως θα ήταν μια λύση για την Ελλάδα να επιστρέψει για ένα διάστημα στη δραχμή, ώστε να αποκτήσει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Είναι λοιπόν δύσκολο να μην υποθέσει κανείς πως η παρέμβαση της Ελληνίδας Επιτρόπου δεν λειτουργεί ενισχυτικά των διλημμάτων “μεγαλύτερες θυσίες ή έξοδο από το ευρώ” ή “θυσίες ή χρεοκοπία” που τίθενται από διάφορες πλευρές.
Η ουσία όμως δεν βρίσκεται εκεί. Διότι, πάντα στα διλήμματα υπάρχει απάντηση και κατ’ επέκταση και το ρίσκο εκείνου που το θέτει. Με απλά λόγια, στην παρούσα συγκυρία, όπου οι Έλληνες πολίτες υποψιάζονται (αν δεν διαπιστώνουν με βεβαιότητα) την αποτυχία του μνημονίου και το μάταιο των θυσιών που υπόκεινται, τυχόν επιβολή νέων διλημμάτων κινδυνεύει να επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την κακή τους ψυχολογία, να ενισχύσει το αντι-μνημονιακό ή αντι-ευρωπαϊκό ρεύμα και να ανατρέψει την μέχρι πρότινος παγιωμένη και αδιαμφισβήτητη αντίληψη πως η ένταξη και παραμονή της χώρας στην ΟΝΕ ήταν επωφελής για το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.
Και εδώ είναι που θα έπρεπε να αναζητείται η ουσία. Στο αν και κατά πόσο η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ συνοδεύτηκε από πραγματική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, αν ενίσχυσε την παραγωγική βάση της χώρας, αν βοήθησε την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας κι αν δημιούργησε τις προϋποθέσεις πραγματικής ανάπτυξης της χώρας.
Μέχρι πρότινος που οι Έλληνες είχαν πρόσβαση σε χαμηλά επιτόκια και πίστευαν στη δύναμη του “σκληρού νομίσματος” που είχαν στην τσέπη τους, ήταν αδύνατο να συνειδητοποιήσουν πως η νεοευμάρεια τους ήταν επίπλαστη, κτισμένη στα πήλινα πόδια των δανεικών αλλά όχι αγύριστων. Τους ήταν αδύνατο να συνειδητοποιήσουν πως αργά ή γρήγορα θα ερχόταν η ώρα που το όνειρο θα τελείωνε, διότι νομοτελειακά είναι αδύνατο να ξοδεύεις περισσότερα απ’ όσα παράγεις. Χρειάστηκε να έρθει η κρίση χρέους για να αντιληφθούν πως έχει αποσαθρωθεί η παραγωγική βάση της χώρας και πως πρέπει να υπάρξει “επανεκκίνηση” από σημείο δυσμενέστερο από εκείνο που βρισκόντουσαν έντεκα χρόνια πριν.
Εκείνο που μένει να καταλάβουν πως συνέβη αυτό. Και τότε κανένα δίλημμα δεν θα έχει καμία απολύτως σημασία…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
