Είναι πραγματικά αποκαλυπτικές οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης, αν τις εξετάσεις στην ποιοτική τους διάσταση. Σε πρώτη ανάγνωση όλοι αναγνωρίζουμε, στην συντριπτική μας πλειοψηφία, ότι το οικονομικό πρόβλημα της χώρας βρίσκεται πλέον πέρα από κάθε όριο και σίγουρα δεν περιμέναμε από κανένα αξιωματούχο, είτε της Κομισιόν, είτε της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, είτε και των πιστωτών μας, να μας το πει!
Ως εδώ καλά! Αν και είναι κάτι που σπανίως συμβαίνει, ως κοινωνία όλοι πλέον συμφωνούμε ότι ο πακτωλός που έρρεε από δάνεια και πακέτα στήριξης, έχει πλέον στερέψει! Και ασχέτως αν τα χρήματα αυτά έγιναν βίλες και «καγιέν» ή έστω επενδύθηκαν εικονικά για να εισπραχθεί η επιδότηση, όλοι αντιλαμβάνονται ότι ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Εδώ όμως είναι το πρόβλημα! Ξαφνικά όλοι μας είμαστε μη προνομιούχοι, «εμείς είμαστε απέξω»! Να πληρώσουν αυτοί που έκλεψαν! Και όλα τα γνωστά ευτράπελα που ακούγονται από τους λάτρεις, των πρωινών κυρίως, τηλεοπτικών παραθύρων. Κυρίως από αυτούς που φοβούνται πως κάποια στιγμή θα έρθει η σειρά τους να «συνεισφέρουν», για να το πούμε κομψά στον κρατικό προϋπολογισμό.
Μιλάμε για κλειστά επαγγέλματα, που το μήνυμά τους είναι ότι «θα χυθεί αίμα», αν ενταχθούν και αυτά στους νόμους των ίσων ευκαιριών, για την άρνηση άλλων στις ταμειακές μηχανές, για τις προσπάθειες άλλων να εξαιρεθούν από τις νέες φορολογικές ρυθμίσεις! Και βέβαια όλοι έχουμε τη δικαιολογία, που δεν απέχει από την κοινή λογική και που επαγγέλλεται ότι διέπει την πολιτική της η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Γιατί να πληρώσω εγώ, ενώ το λαμόγιο όχι μόνο πλουτίζει, αλλά πολλές φορές επιβραβεύεται ως «ικανότερο» και δικαιολογούνται διακομματικά, οι αμοιβές, οι επιχορηγήσεις και η αντιπαραγωγική δραστηριότητά του; Εδώ είναι το κομβικό σημείο που πρέπει να δώσει εξετάσεις η κυβέρνηση αλλά και ο πρωθυπουργός. Όσο κι αν οι πολίτες, με τη χρόνια εκμαύλισή τους στο ρουσφέτι και την κουτοπονηριά, έχουν εθιστεί στην εξυπηρέτηση του ατομικού τους συμφέροντος, χαζοί δεν είναι!
Μπορεί στις δημοσκοπήσεις να δηλώνουν ότι φταίνε οι άλλοι και πρέπει να πληρώσουν, ωστόσο όλοι στο ίδιο σύστημα για δεκαετίες ζουν και γνωρίζουν… Έλα που όμως το σύστημα έφτασε στα όριά του και μάλλον τα ξεπέρασε! Και αυτό επίσης, όλοι το γνωρίζουν! Δεν μπορεί λοιπόν το κράτος να ζητάει πειστικά θυσίες, ενώ εκείνο φοβάται να θέσει το δάκτυλο «επί των τύπων των ήλων», και να φοβάται το πολιτικό κόστος! Μικρή χώρα είμαστε, σχεδόν μια γειτονιά! Και όλοι γνωρίζουμε, πρόσωπα, πράγματα και το ποιόν του καθενός, που βολεύεται με την «εντροπία» των δημοσίων πραγμάτων μας. Αν η κυβέρνηση δεν βάλει άμεσα δίκαιους κανόνες σ’ αυτή την αταξία, κανένας δεν θα δεχθεί να συνεισφέρει. Και θα πληρώσει μετά βεβαιότητος, το κόστος της ατολμίας της!
Το άρθρο δημοσιεύεται στην εβδομαδιαία οικονομική και πολιτική εφημερίδα ΧΡΗΜΑ ΤΡΙΤΗ
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
