Διευρύνθηκε σύμφωνα με το Παγκόσμιο Βαρόμετρο της Διαφθοράς για το 2010 η έλλειψη εμπιστοσύνης των Ελλήνων προς τους θεσμούς, πολιτικά κόμματα, κοινοβούλιο, ΜΜΕ, επιχειρήσεις.
Ακόμα και θεσμοί που θεωρούνται σχετικά διαφανείς και αδιάφθοροι (ΜΚΟ, εκκλησία) σημείωσαν χειρότερη επίδοση.
Πώς όμως μια κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αξιόπιστους θεσμούς, χωρίς πίστη σε κοινά αποδεκτούς κανόνες; Είναι γεγονός ότι για πάρα πολλά χρόνια στη χώρα επικρατεί μια γενικευμένη αμφισβήτηση προς παραδοσιακές αξίες, που στην καλύτερη περίπτωση οφείλεται στην υπονόμευσή τους από ένα στρεβλό κρατικό μόρφωμα όπως αυτό αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Τα πολιτικά κόμματα ανέπτυξαν πελατειακές σχέσεις με τους πολίτες, αυτοϋπονομεύοντας την ιδεολογική τους ταυτότητα αλλά και την πρότασή τους για μια πολιτική που θα βασίζεται σε ηθικούς και κυρίως διαφανείς κοινούς κανόνες που θα ισχύουν για όλους.
Η ατιμωρησία των ημετέρων σε περιπτώσεις διαφθοράς, προκάλεσε ρήγματα στην αξιοπιστία ακόμη και της Δικαιοσύνης καθώς οι αποφάσεις της αμφισβητούνται, θεωρούμενες πολλές φορές ως προϊόν πιέσεων από την εκάστοτε κομματική εξουσία. Τα ΜΜΕ, επίσης από τη στιγμή που περιήλθαν στα χέρια επιχειρηματιών που το τελευταίο πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι η έντιμη πληροφόρηση, και τα χρησιμοποιούν είτε για προώθηση άλλων επιχειρηματικών κινήσεων είτε για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ ανταγωνιστικών συμφερόντων, έχουν φθάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι ανυποληψίας, και η μπάλα παίρνει όλες τις έντιμες δημοσιογραφικές φωνές που προσπαθούν να αντισταθούν.
Φυσικά για την κατάντια αυτή φταίνε άλλο περισσότερο άλλο λιγότερο, κυρίως τα δύο κόμματα εξουσίας που κυβέρνησαν εναλλάξ τη χώρα κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και έχτισαν το ανυπόληπτο πελατειακό κράτος που έχουμε σήμερα. Μεγάλη ευθύνη έχουν όμως και τα κόμματα της Αριστεράς που έβλεπαν και βίωναν την κατάσταση, ωστόσο δεν θεώρησαν το πεδίο υπεράσπισης των θεσμών πρώτης προτεραιότητας για τις πολιτικές τους αντιπαραθέσεις με τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Εξαντλούσαν τις διεκδικήσεις τους στις αυξήσεις των εισοδημάτων των εργαζομένων, πολλές φορές έξω από κάθε λογική, στην κολακεία των συντεχνιών που εκβιάζοντας αποκτούσαν προνόμια επιτείνοντας τις διαφορές μεταξύ των εργαζομένων, ρίχνοντας νερό στο μύλο ενός διεφθαρμένου και αναποτελεσματικού συστήματος.
Τώρα που φθάσαμε ως εδώ και το σύστημα αυτό πνέει τα λοίσθια και όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα βρίσκονται υπό αμφισβήτηση και κρίση, ήρθε η ώρα να ξαναχτίσουμε και τους θεσμούς, πυλώνες της κοινωνίας μας, από την αρχή. Και εδώ ανοίγει για την Αριστερά πεδίον δόξης λαμπρόν, αν φυσικά θέλει να ανακτήσει μέρος του χαμένου ηθικού πλεονεκτήματος, και να βάλει πλάτη για μια κοινωνία με καθαρούς κανόνες παιχνιδιού!
Το άρθρο δημοσιεύεται στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΧΡΗΜΑ ΤΡΙΤΗ
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
