Ένας αμερόληπτος αναλυτής οφείλει να δείχνει τις βασικές διαδρομές που ακολουθεί το χρήμα στην αλυσίδα της καπιταλιστικής νομοτέλειας. Καθώς και τις επιπτώσεις από την ξέφρενη κούρσα ανταγωνιστικότητας.
Δεν συνειδητοποιήσαμε οτι το διαδίκτυο άλλαξε την μορφή του έργου, της παραγωγής, της απασχόλησης. Ο μισθός απαξιώθηκε γιατί η χώρα δέχθηκε εσωτερική υποτίμηση την στιγμή που είχε “καθήσει” πάνω στο παλιό μοντέλο ανάπτυξης.
Μπορεί το bitcoin και τα λοιπά νέα νομίσματα να έχουν ”τιμή”. Όμως η αξία τους δεν είναι προσδιορίσιμη. Εξ ου και ο φόβος για νέα φούσκα. Η αξία του Χρέους όμως είναι ορατή, μετρήσιμη. Είναι αξία που συνεχώς αυξάνεται και έχει ‘ως ‘νομισματική βάση”, τον ανθρώπινο μόχθο.
800 δις ευρώ! Τόσα είναι τα κόκκινα δάνεια (ΝPLs) στις ευρωπαικές τράπεζες. Και φυσικά η ΕΚΤ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στις τράπεζες εδώ και χρόνια. Επιπλέον όμως προτείνει να συσταθεί ιδιωτική πλατφόρμα “…για την διαπραγμάτευση επισφαλούς τραπεζικού χρέους…”
Οι κυβερνήσεις των μνημονίων δεν είχαν σχέδιο για την ανάκαμψη της χώρας. Λειτούργησαν και λειτουργούν ως διεκπεραιωτές, ως λογιστές που ηδονίζονται να συμμορφώνουν τα δημόσια οικονομικά.
Ποιός ήταν τελικά ο Ανάργυρος παρουσιαζόταν σε άρθρο των Ν.Υ. το 2011 ως κάποιος που έχασε τα πάντα μέσα στην κρίση. Την βιομηχανία επεξεργασίας τροφίμων του πατέρα του, το σπίτι, το αυτοκίνητο, το Rolex ,την υπερηφάνεια του και την θέληση για ζωή.
χΦόροι, εισφορές, τέλη, χαρτόσημα, παράβολα, χαράτσια, είναι οι σύγχρονοι κώδικες υποταγής. Πληρώνουμε το τίμημα μιας a priori σύνθεσης προσταγής και υπακοής σε ένα μή ανταποδοτικό Κράτος.
Πίσω απο την τεχνοκρατική γλώσσα της Έκθεσης της Κομισιόν κρύβεται μια τραγωδία. Μια πρωτοφανής παρέμβαση που αντι για διάσωση οδήγησε σε διασωλήνωση της ελληνικής οικονομίας και για μαρασμό της ζωής μας.
Καμία κουβέντα για συγκεκριμένο μοντέλο σταδιακής κατάργησης φόρων και αυτόματων αποδοτικών αντισταθμίσεων στα δημόσια έσοδα, αν δεν γίνουν επενδύσεις. Καμία αναφορά για το πώς θα πείσουμε τους δανειστές να πέσουν τα εξοντωτικά πλεονάσματα-στόχοι.
Ζούμε τον τοκετό μιας νέας βιοπολιτικής οικονομίας. Η οποία μάλλον καταφέρνει – απονομισματικοποιώντας την καθημερινότητα – να εγκαινιάζει μια μακρά εποχή πλήρους καθίζησης των αξιών. Του μόχθου. Της εργασίας. Της διάνοιας…
