Ο Παναγιώτης Γεννηματάς με το νέο βιβλίο του “Ελλάς: Δύση ή Ανατολή;” επιχειρεί να απαντήσει και στο ερώτημα αν υπάρχει Αριστερά και ποια είναι και σημειώνει σκωπτικά ότι Αριστερά είναι ό,τι αμφισβητεί την εξουσία και το πολιτικό της σύστημα…
Ο Παναγιώτης Γεννηματάς επισημαίνει ότι η νέα κυβέρνηση είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας των λεγομένων “συστημικών κομμάτων” να ανταποκριθούν στις δραματικές περιστάσεις όπου από τη δική του ανεπάρκεια η χώρα έχει οδηγηθεί.
Ο Παναγιώτης Γεννηματάς επισημαίνει πως δεν είναι μόνον οι Έλληνες ψηφοφόροι που αντιμετωπίζουν διλήμματα. Από την ερχόμενη Δευτέρα 26 ολόκληρη η Ευρώπη θα βασανίζεται από αυτά.
Ο Παναγιώτης Γεννηματάς αναρωτιέται αν οι λαοί και τα κράτη είναι που διαχειρίζονται “δημοκρατικά” τις τύχες τους, ή μια νεοφασίζουσα χρηματοπιστωτική δικτατορία ρυθμίζει αυθαίρετα τους κανόνες του διεθνούς οικονομικού ανταγωνισμού.
Ο Παναγιώτης Γεννηματάς προβλέπει ως περισσότερο πιθανή μια προσωρινή αποσύνδεση από το ευρώ, παρά έξοδος από το ευρώ η οποία θα διατάρασσε συνολικά της γεωπολιτική και γεωοικονομική τάξη της νότιας Ευρώπης.
Ο Παναγιώτης Γεννηματάς αναγνωρίζει αναντίλεκτες κακοτοπιές σε μια απόπειρα επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους. Στηλιτεύει όμως τη θεμιτότητα του διαβήματος το οποίο υπερβαίνει τα όρια της εθελοδουλείας…
Ο Παναγιώτης Γεννηματάς σημειώνει ότι η διαφυγή από την ευθύνη της ελλειμματικής διαχείρισης του Μνημονίου με την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία φάνηκε στο κυβερνητικό στρατόπεδο ως μια κολυμβήθρα πολιτικής εξιλέωσης και αυτοσυντήρησης.
Ο Παναγιώτης Γεννηματάς σημειώνει ότι η ελληνική κοινωνία είναι σήμερα κοινωνία συνταξιούχων, ηλικιωμένων, ανέργων και δημοσίων υπαλλήλων, γεγονός που καθιστά τα περί επερχόμενης “ανάπτυξης” αναίσχυντο μυθολόγημα για την εξαπάτηση των Ελλήνων.
Ο Παναγιώτης Γεννηματάς καταγράφει τις κινήσεις του Μάριο Ντράγκι, ο οποίος δείχνει να αντιλαμβάνεται πως μια άκαμπτη νομισματική πολιτική κινδυνεύει να αποξενώσει τους λαούς από την οικονομική χρησιμότητα του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος.
Ο Παναγιώτης Γεννηματάς κάνει τον πρώτο απολογισμό της πρώτης διαχειριστικής περιόδου (2010-2014) της ελληνικής χρεοκοπίας, αναρωτιέται αν το πλεόνασμα, μπορεί να θεωρηθεί ως διατηρήσιμο κεκτημένο μιας ολοκληρωμένης δημοσιονομικής προσαρμογής;
