“Δίκαιη κοινωνία” είχε υποσχεθεί προεκλογικά ο Γιώργος Παπανδρέου. Διόλου τυχαία προφανώς… Κοντά έξι χρόνια στην αντιπολίτευση, εκτός από το να μάθει το ΠΑΣΟΚ, έμαθε και πως η Ελλάδα είναι μια κατά βάση “άδικη κοινωνία” με εξόφθαλμα εμφανείς και …αφανείς ανισότητες.
Ας αφήσουμε τις τράπεζες, τις μεγάλες εταιρίες τροφίμων ή φαρμάκων που έδειξαν τεράστια κέρδη στους προϋπολογισμούς τους. Όχι πως δεν έχουν δίκιο ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ όταν φωνάζουν, αλλά πως να το κάνουμε, οι πολίτες έχουν αποφανθεί αμέτρητες φορές πως είναι καλύτερα για την Ελλάδα να βρίσκεται στο πυρήνα των ανεπτυγμένων χωρών της Δύσης. Συνεπώς, τώρα μετράνε τις επιπτώσεις. Η ευρωπαϊκή νομοθεσία που επιβάλλεται απ’ το “ιερατείο” των Βρυξελλών – κατ’ επέκταση κι η ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική – διαμορφώνεται, κατά τεκμήριο, απ’ τους λομπίστες ισχυρών οικονομικών συμφερόντων. Να περίμενε κανείς απ’ αυτούς, κοινωνική ευαισθησία θα ήταν, το λιγότερο, ουτοπικό…
Συνεπώς, η κοινωνική ευαισθησία θα πρέπει να αναζητηθεί, πρωτίστως, μεταξύ των ίδιων των πολιτών και των εργαζομένων. Πλείστες κοινωνικές τάξεις βράζουν στο ίδιο ζουμί – μακριά απ’ τα …καζάνια των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Θα περίμενε λοιπόν κανείς, το λιγότερο, κοινωνική αλληλεγγύη. Οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι διαθέτουν και μέσα απ’ το σκληρό και άνισο σύστημα των Βρυξελλών, αξιοποιούν – αν δεν δημιουργούν – τις δυνατότητες διασφάλισης ή/και βελτίωσης των όποιων δικαιωμάτων τους. Τα συνδικάτα τους είναι πανίσχυρα και διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των αποφάσεων της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας. Πάντα όμως, λαμβάνοντας υπόψη τα συμφέροντα του συνόλου των εργαζομένων κι όχι επιλεκτικά ορισμένων συντεχνιών.
Στην Ελλάδα, το αυτονόητο δεν υφίσταται. Είναι οι ίδιες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που καλλιεργούν συνθήκες “κοινωνικού εμφυλίου” που σπεύδουν, ευλόγως, να εκμεταλλευτούν οι πολιτικές ηγεσίες. Στην προσπάθεια της χώρας “να αλλάξει για να μη βουλιάξει”, η παρωχημένη αντίληψη διεκδικήσεων είναι αδιανόητη και κοινωνικά άδικη. Το κλείσιμο των δρόμων απ’ τους αγρότες. Ή το κλείσιμο των λιμανιών απ’ τους λιμενεργάτες. Ή το κατέβασμα του διακόπτη απ’ τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ. Ή η απεργία των δημοσίων υπαλλήλων σε μια περίοδο όπου η κρατική μηχανή πρέπει να λειτουργήσει άψογα για την εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, προκαλούν το περί δικαίου αίσθημα των υπόλοιπων εργαζομένων που αδυνατούν να διεκδικήσουν δυναμικά – και μάλλον εκβιαστικά – τα δικαιώματά τους.
Είναι λοιπόν περισσότερο από σαφές πως η κυβέρνηση Παπανδρέου θα διαπράξει μέγα πολιτικό ολίσθημα αν επιτρέψει τη διαιώνιση των ανισοτήτων μεταξύ εργαζομένων και το διαχωρισμό τους σε εργαζομένους δυο ή και περισσοτέρων ταχυτήτων.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
