Καταληκτικά συμπεράσματα για τα πιο ευαίσθητα σημεία της προσωπικότητας του νεοέλληνα έχουν προ πολλού διατυπωθεί και αφορούν τα θέματα της οικονομικής του καθημερινότητας και το αυτοκίνητο ως απόδειξη της κάθε φύσεως ευρωστίας του. Με άλλα λόγια, εκεί που πονάει περισσότερο ο σύγχρονος έλληνας είναι η τσέπη και η «ρόδα» του. Γιατί και τα δύο αυτά, ως επιχειρήματα, του δίνουν την «έξωθεν μαρτυρία» (καλή η κακή, δεν έχει σημασία) του κοινωνικού του εκτοπίσματος.
Μέχρι και σεξουαλικές παραπομπές έχουν διατυπωθεί για τον «παρά» του νεοέλληνα και για το ποιου οργάνου του είναι προέκταση το «αμάξι» του… Δεν είναι της στιγμής η παράθεση αταβιστικών ερμηνειών και παραπομπών για τα γιατί και τα διότι αυτής της πραγματικότητας. Αρκεί η απλή ανάμνηση της υπαρξιακής θεωρίας ότι δεν μιλάς για τίποτε, αν δεν σου λείπει…
Φαίνεται, λοιπόν ότι ο εσμός (=σμήνος, πλήθος, κατά Σταματάκον) των λεγομένων επιτελών της κυβέρνησης, οι οποίοι διαμορφώνουν και αποτυπώνουν στα χαρτιά τις με κάθε μέσο και τρόπο προσπάθειες αγκίστρωσής της στην εξουσία, εκτός της οικονομικής και παραγωγικής υγείας που επιφέρουν στην καθημερινότητά μας, αποφάσισαν να ερεθίσουν και τις περί την «ρόδα» ευαίσθητες περιοχές της ανθρώπινης φύσης μας.
Και να ο ταλαίπωρος σαρακατσάνος (Γεώργιος Σουφλιάς, κατά κόσμον) που τους άκουσε και ως σύγχρονος μάγος έβγαλε τη μαγική του γκλίτσα και κατάφερε να φορέσει στους λαγούς πετραχήλια, να μας σερβίρει καρότα και να εξαφανίσει το στειλιάρι της νέας τελομπηχτικής και επιδρομικής οικονομικής εξόρμησης της κυβέρνησης. Το δόλωμα, η απόσυρση και το καινούριο αυτοκίνητο και, για τους οικολογικά ευαίσθητους, η «μειωμένη» περιβαντολογική επιβάρυνση.
Ισχυρίζεται, φυσικά, ο και Περιβάλλοντος Υπουργός, πως τα μέτρα του θα ωφελήσουν την σταδιακή οικολογική εξυγίανση της χώρας και αποκρύβει ότι εκτός από την ενίσχυση της διεθνούς αυτοκινητοβιομηχανίας (με παράλληλη εξαγωγή πόρων που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για τη δική μας ανάπτυξη) ο έλληνας φορολογούμενος καλείται να δαγκώσει το νέο δόλωμα της κυβερνητικής εισπρακτικής στόχευσης.
Όπως συνέβη και με την περιβόητη εκστρατεία των μειωμένων τελών που κάτω από τη μάσκα της μειωμένης εφ άπαξ δαπάνης αγοράς αυτοκινήτου, του έκρυβαν την (στάγδην, όπως θα έλεγε κάποιος αν ήταν γιατρός) συνεχή μελλοντική αφαίμαξή του με φόρους και άλλα τέλη. Ούτε συνδέει τις εξαγγελίες του με αυτές που έκανε για το Μετρό πριν λίγες μέρες με προοπτική υλοποίησής τους κάποιο χρονοδιάγραμμα που ούτε ο ίδιος ξέρει αν θα είναι πολιτικά και βιολογικά σε θέση να το επιβλέπει… Ούτε εξηγεί ποιοι πολίτες θα τιμωρηθούν με περιορισμούς κυκλοφορίας και θα πληρώνουν περισσότερα τέλη επειδή δεν μπόρεσαν η δεν θέλησαν να ακολουθήσουν τη μόδα και να αντικαταστήσουν το «αμαξάκι» που κάποτε κατάφεραν να αποκτήσουν.
Κανένας στοιχειωδώς υποψιασμένος πολίτης δεν είναι, βέβαια, δυνατόν να αποσυνδέσει τη ξαφνική οικολογική ευαισθησία της κυβέρνησης από την όπως-όπως προσπάθειά της να δημιουργήσει συνθήκες προεκλογικής ευεξίας στην κοινωνία, με στόχο «μετά το καλοκαίρι» να καταφέρει «να μικρύνει τη διαφορά με το ΠΑΣΟΚ», όπως ανώνυμα (βεβαίως, βεβαίως…) δήλωσε στα ΝΕΑ «κορυφαίος υπουργός». Ο οποίος, μάλιστα υποστηρίζει ότι ο πολίτης θα υποστεί πραγματικό βομβαρδισμό ανάλογων κυβερνητικών πρωτοβουλιών μέχρι την ημέρα που θα ανοίξουν οι κάλπες.
Την αποτελεσματικότητα όμως των κυβερνητικών πρωτοβουλιών αμφισβητεί ακόμα και αυτός ο υπουργός Τουρισμού, αποδίδοντας την αριθμητική και ποσοστιαία συσχέτιση του κόμματός του με όσα πέτυχε το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές στην ελαττωμένη αποδοτικότητα των κυβερνητικών επιλογών.
Σε ένα τέτοιο κλίμα ηττοπάθειας εξελίσσεται η απελπισμένη προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει στο εκλογικό σώμα θετικές εντυπώσεις, για το «έργο» και τις μεταρρυθμιστικές προθέσεις της στο όνομα μιας καλύτερης Ελλάδας του αύριο όσο οδυνηρά αποτελέσματα κι αν έχουν σήμερα.
Φυσικά, έτσι δεν είναι δυνατόν να πειστεί ο πολίτης που, όχι μόνο λαχανιάζει και λιγοθυμά οικονομικά κάθε μέρα, αλλά και νοιώθει ολοένα και πιο ταπεινωμένος κοινωνικά.
Κάποιοι εκεί στην κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθούν ότι οι επιλογές της κτυπάνε τον νεοέλληνα κατ’ ευθείαν στην τσέπη και εκτός από την οικονομική του υποβάθμιση του επιφέρουν και κτυπήματα κοινωνικής απαξίωσης. Όσο για το καρότο της αναφοράς στο αυτοκίνητο -την προέκταση, δηλαδή, του βιολογικού και κοινωνικού του ανδρισμού- και τις κρατικές «διευκολύνσεις» απόκτησής του, δεν πρέπει να είναι σίγουροι ότι το ραβδί το κρατά η κυβέρνηση. Κι αν ο πολίτης το αντιληφθεί έγκαιρα, δύσκολα θα αποφύγουν τις συνέπειες της αντίδρασής του.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
