Δεν υπάρχει «ολίγον έγκυος». Όπως δεν υπάρχει κι «ολίγον παρθένα». Κι όμως στην Ελλάδα υποκρινόμαστε. Είτε τις εγκύους, είτε τις παρθένες, είτε τους ανήξερους, είτε τους νομοταγείς… Το «αυτονόητο» υπόκειται στον ευτελισμό του «ζητούμενου». Ξαφνικά η πολιτική συζήτηση γίνεται για το ποιος σέβεται τους θεσμούς και το Σύνταγμα. Καμία έκπληξη! Η «νέα διακυβέρνηση» εμφανίζεται απόλυτα συνεπής με το δόγμα του «σεμνά και ταπεινά» και την ηθική στην πολιτική. Το υπηρέτησε πέντε χρόνια που κυβερνά; Ας το κρίνουν οι πολίτες…
Αλλά να μιλάμε για «παιχνίδια» με το θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας όταν όλη η Ελλάδα ξέρει από το Σεπτέμβρη του 2007 ότι η επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα γίνει το αργότερο τον Μάρτιο του 2010 είναι υποκριτικό. Όπως υποκριτικό είναι να ερμηνεύεται τώρα το Σύνταγμα και η ρύθμιση που θέλει να προκηρύσσονται εκλογές αν ο υποψήφιος πρόεδρος δεν συγκεντρώσει 180 ψήφους βουλευτών.
Διότι το ζητούμενο δεν είναι ούτε η διαφύλαξη του θεσμού, ούτε η προστασία του Συντάγματος. Για τα δυο μεγάλα κόμματα η «ταμπακιέρα» είναι η εξουσία. Για τους πολίτες μια άλλη πολιτική στη χώρα. Αυτή την άλλη πολιτική που αναζήτησε, αλλά δε βρήκε τελικά στη ΝΔ το 2004 και στην άλλη μια ευκαιρία που της έδωσε το 2007. Μια άλλη πολιτική που αναζητά με σοβαρές επιφυλάξεις στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Μια άλλη πολιτική που αναζήτησε αλλά δε βρήκε ούτε στην «παρέα» του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο όνομα της «εξουσίας» ή της αύξησης της πολιτικής ισχύος, όλα παίζουν. Κι όλα κι όλοι κρίνονται. Αλλά για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Και τους Συνταγματολόγους που ξαφνικά ευαισθητοποιήθηκαν για το Σύνταγμα…
Ο λόγος που η συζήτηση περί πρόωρων εκλογών υπάρχει, οφείλεται στη μοναδική δυνατότητα της αντιπολίτευσης να προκαλέσει εκλογές με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Αν αυτή η δυνατότητα εξέλειπε, απλά δεν θα μιλούσαμε για πρόωρες εκλογές. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα συνέβαινε αν η εκλογή του Προέδρου ήταν απολύτως αποσυνδεδεμένη από τις εθνικές εκλογές και η αδυναμία εκλογής του δεν οδηγούσε αυτόματα σε προσφυγή στις κάλπες. Ο δε Πρόεδρος θα μπορούσε να ασκεί τα καθήκοντά του απαρέγκλιτα χωρίς να μπερδεύεται στην πολιτική αντιπαράθεση των κομμάτων. Όχι όπως τώρα που ο κ. Κάρολος Παπούλιας εξαναγκάζεται σε σιωπή βλέποντας το όνομά του να γίνεται «κλωτσοσκούφι» στις διαθέσεις και τις πολιτικές τακτικές των κομμάτων.
Μια τέτοια προοπτική ανακινεί το ζήτημα του τρόπου εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας – υπό την προϋπόθεση ότι θεωρείται ενδεδειγμένη η αποσύνδεση της προεδρικής εκλογής από τις εκλογές. Διότι κάποιοι υποστηρίζουν ότι η μέριμνα του Συνταγματικού νομοθέτη «έχει αποδειχθεί σοφή» και δεν υπάρχει κανένας λόγος να αλλάξει. Μεταξύ αυτών κι οι διαπρεπείς Συνταγματολόγοι που εσχάτως απασχόλησαν με τις «επιστημονικές» και «προσωπικές» τους απόψεις την επικαιρότητα.
Τι είδους όμως σοφία αναδύει μια διάταξη που εξωθεί την πολιτική ζωή σε παρατεταμένη προεκλογική συζήτηση, παρεμποδίζοντας την εκάστοτε κυβέρνηση να ασκήσει το κυβερνητικό της έργο και να κριθεί την προβλεπόμενη στιγμή απ’ τους πολίτες;
Η απάντηση προκύπτει από την απροθυμία των δυο μεγάλων κομμάτων να συμφωνήσουν στην τροποποίηση της συγκεκριμένης διάταξης – χωρίς να προηγηθεί συνταγματική αναθεώρηση. Έτσι ώστε στην περίπτωση που δεν συγκεντρωθεί ο αριθμός των 180 βουλευτών που απαιτείται, να μην προκηρυχτούν εθνικές εκλογές (η νέα Βουλή μπορεί να εκλέξει Πρόεδρο με τη συγκέντρωση 150 ψήφων), αλλά απευθείας εκλογή του προέδρου απ’ το λαό. Ο οποίος θα μπορούσε να επιλέξει ανάμεσα στους δυο που θα συγκέντρωναν τις περισσότερες ψήφους στη Βουλή. Ή ακόμα περισσότερο από έτερο ή έτερους υποψηφίους που θα συγκέντρωναν ένα σεβαστό αριθμό υπογραφών απ’ τους πολίτες. Τόσο απλά.
Αλλά από τη στιγμή που το πολιτικό σύστημα επιτρέπει αυτό το «παραθυράκι» ας μην υποκρίνονται κάποιοι ότι θα το ήθελαν κλειστό. Ούτε να επικαλούνται την «παράδοση» των προηγούμενων συμφωνιών για Πρόεδρο κοινής αποδοχής υποκρινόμενοι το σεβασμό του θεσμού. Διότι, ο κόσμος γνωρίζει ότι η συμφωνία τόσο στο πρόσωπο του κ. Κωστή Στεφανόπουλου, όσο και του κ. Κάρολου Παπούλια ήταν αποτέλεσμα συμφωνίας των δυο μεγάλων κομμάτων που προέκυψε επειδή και οι δυο πλευρές είχαν πολιτικό όφελος ή εν πάση περιπτώσει το κόστος από μια μη συμφωνία ήταν πολιτικά απαγορευτικό.
Τα περί σεβασμού στο θεσμό του Προέδρου και τα άλλα, πείθουν μόνο όσους πείθονται από μια «ολίγον έγκυο» ή μια «ολίγον παρθένα»…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
