Επειδή τις τελευταίες ημέρες οι κήνσορες της Ν.Δ. έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν, και επειδή από ορισμένα στελέχη της «γαλάζιας παράταξης» ακούγονται οι πρώτες κριτικές για την περιοριστική πολιτική στην οποία εξαναγκάζεται η μόλις ολίγων ημερών κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, είναι σκόπιμο να κάνουμε ένα μικρό ταξίδι στο παρελθόν:
Δυστυχώς το κατά κεφαλήν εισόδημα δεν αυξήθηκε στην πραγματικότητα παρά μόνο στα χαρτιά, ενώ η άφρων απόφαση των γαλάζιων παιδιών, δημιούργησε για τη χώρα μας αναδρομική πληρωμή της τάξης των 400.000.000 € . Η συνολική ζημία από τις απώλειες εισροών κοινοτικών πόρων λόγω αναθεώρησης του Α.Ε.Π. ανήλθε σύμφωνα με έγκυρους υπολογισμούς σε 6 δις ευρώ, αν υπολογίσουμε και την αυξημένη συνεισφορά στα κοινοτικά ταμεία από την υποτιθέμενη ευημερούσα ελληνική οικονομία. Η στάση και συμπεριφορά του γαλάζιου οικονομικού επιτελείου, θυμίζει τη γνωστή ιστορία με τον Μπιλ Γκέητς και τους θαμώνες του μπαρ . Αν λοιπόν ο Μπιλ Γκέητς μπει σε ένα μπαρ, το μέσο επίπεδο του πλούτου των θαμώνων θα απογειωθεί, αλλά όσοι βρίσκονται στο μπαρ δεν θα γίνουν πλουσιότεροι από ό,τι ήταν.
Έτσι δυστυχώς έγινε και στη χώρα μας τα τελευταία 5,5 χρόνια νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης. Το μέσο εισόδημα σημείωσε αισθητή αύξηση, αλλά αυτό συνέβη επειδή λίγοι σχετικά άνθρωποι έγιναν πάρα πολύ πλουσιότεροι. Αντιθέτως ως προς τα λαϊκά εισοδήματα, ασκήθηκε σκληρή περιοριστική πολιτική, με αιτιολογία ότι έτσι μειώνονται οι φορολογικοί συντελεστές των επιχειρηματικών κερδών (μεγαλομέτοχοι) για να απορροφηθεί δήθεν η ανεργία από τις καινούργιες επενδύσεις.
Όμως οι αναμενόμενες επενδύσεις απέβησαν «απατηλό όνειρο». Όχι μόνον λόγω του μυθικού τέρατος της ελληνικής γραφειοκρατίας που μπορεί να εξαναγκάσει ακόμη και τον πλέον υπομονετικό επενδυτή να εγκαταλείψει τα σχέδιά του, αλλά και γιατί η βάση της οικονομίας μας είναι απλή εισοδηματική και διαμεσολαβητική, στηριζόμενη στην οικοδομική δραστηριότητα και στις δημόσιες επενδύσεις για την τόνωσή της, ενώ η ραχοκοκαλιά της μικρής βιομηχανίας και των βιοτεχνικών μας επιχειρήσεων έχει προ πολλού σπάσει από τα συντριπτικά κτυπήματα του ξένου ανταγωνισμού.
Έχουμε φθάσει δυστυχώς στο σημείο να είμαστε μία κατεξοχήν εισαγωγική χώρα, όπου λίγο ως πολύ εισάγονται τα πάντα. Το αποτέλεσμα είναι το εμπορικό μας ισοζύγιο καθημερινά να χειροτερεύει εις όφελος άλλων (εξαγωγικών) χωρών, ενώ οι προσπάθειες να περιορισθεί το έλλειμμα που δημιουργείται από τη συγκεκριμένη αιτία δεν αναπληρώνονται, ούτε με το συνάλλαγμα που εισρέει από τον τουρισμό, ούτε με τις εξαγωγές αγροτικών προϊόντων . Διότι και εκεί έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον διαρκώς εντεινόμενο ανταγωνισμό άλλων χωρών που μπορούν να προσφέρουν ίδιες υπηρεσίες και προϊόντα με την χώρα μας, σε απόσταση αναπνοής από τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. χωρίς ταυτόχρονα να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του «σκληρού» ευρώ (Τουρκία, Μαρόκο, Τυνησία, Αίγυπτος, κ.α.).
Στην κατηγορία των εισαγομένων προϊόντων συγκαταλέγονται βεβαίως και τα αυτοκίνητα, που είναι η «ιερή αγελάδα» της ελληνικής κοινωνίας . Και αν πριν από μερικές δεκαετίες η απόκτηση Ι.Χ. αποτελούσε όνειρο του κάθε Έλληνα, σήμερα η απόκτηση και κυρίως η κυκλοφορία με το Ι.Χ. στον αστικό ιστό των σύγχρονων ελληνικών μεγαλουπόλεων, φαντάζει ως «εφιάλτης». Επιπλέον η εισαγωγή – αγορά τους απαιτεί σημαντικές εκταμιεύσεις, διευρύνει αρνητικά το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών της χώρας μας, με τεράστιο δημοσιονομικό κόστος και μηδαμινά έως ανύπαρκτα οφέλη για την εθνική μας οικονομία.
Δεν μπορεί λοιπόν παρά ορθή να θεωρηθεί η απόφαση της Υπουργού Περιβάλλοντος κ. Μπιρμπίλη να σταματήσει με απόφασή της τη συγκεκριμένη διαδικασία. Το προσδοκώμενο όφελος για τη χώρα μας, 400.000.000 € ετησίως, νομίζω πως είναι καλύτερα να επενδυθούν στην παιδεία μας, παρά να βρεθούν στις τσέπες των βιομηχάνων της εσπερίας που έχουν κάθε λόγο να ενισχύσουν τις δικές τους, μέχρι πρότινος πληττόμενες από ύφεση, οικονομίες.
Και δεν μπορώ ταυτόχρονα παρά να χαρακτηρίσω τις καταγγελίες και δηλώσεις της Ν.Δ. για δήθεν «καλά μελετημένο περιβαλλοντικό πρόγραμμα που καταργεί η κυβέρνηση» ως «κροκοδείλια δάκρυα». Η οικονομία μας χειμάζεται διότι κάποιοι με τις πράξεις (βλ. δημοσιονομική απογραφή, ήπια προσαρμογή, κλπ) και παραλείψεις τους (αποδόμηση εισπρακτικών μηχανισμών) φρόντισαν να φέρουν τη χώρα μας στο χείλος της χρεοκοπίας.
Βεβαίως θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς ό,τι μακροπρόθεσμα τα οφέλη για την εθνική μας οικονομία θα είναι σήμαντικά από το πρόγραμμα απόσυρσης των Ι.Χ. Είτε λόγω μείωσης των τροχαίων ατυχημάτων με την κυκλοφορία στο (ακόμη άθλιο) οδικό δίκτυο της ημεδαπής καινούργιων οχημάτων, είτε με τη μικρότερη κατανάλωση καυσίμων από αυτοκίνητα νέας τεχνολογίας, είτε από τη μείωση εισαγωγών στις αγορές ανταλλακτικών, κλπ, και ότι ίσως κάποια οικονομοτεχνική μελέτη να αποδείκνυε τα μακροπρόθεσμα οφέλη αυτής της πολιτικής.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
