Έθιξε μια σημαντική διάσταση του μεγάλου οικονομικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα, ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν ανέβηκε στο βήμα του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου για να απευθυνθεί στους παρευρισκόμενους τραπεζίτες κι επιχειρηματίες:
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Δογματικά προσκολλημένοι σε μια “δημοσιονομίστικη” λογική, οι Έλληνες – κι όχι μόνο – τραπεζίτες επιδίδονται σε πάσης φύσεως παιχνίδια που βασικό στόχο έχουν την κερδοσκοπία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που εκπροσωπούν παρά την ουσιαστική συνεισφορά τους στην ανάπτυξη. Κάπως έτσι, τα τελευταία χρόνια, οι τράπεζες έχουν γίνει πανίσχυρες και κινούν τα νήματα της παγκόσμιας οικονομίας με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η υπερβολική ισχύς τους, επιβάλλει και τους κανόνες του διεθνούς οικονομικού παιχνιδιού. Πολιτική κι επιχειρηματική τάξη αδυνατούν, για την ώρα, να αντιπαρατεθούν μαζί τους. Είναι σαφές πως οι τράπεζες έχουν το πάνω χέρι. Διαθέτουν και το χρήμα και την τεχνογνωσία. Ίσως για αυτό κι οι πολιτική διατηρούν το επίπεδο της αντιπαράθεσης σε ρητορικές διαπιστώσεις, όπως αυτή του Έλληνα πρωθυπουργού.
Όμως, το πρόβλημα παραμένει υπαρκτό. Κι επιδεινώνεται όσο οι κοινωνικές αναταράξεις που προκαλούν οι πρακτικές των τραπεζών κινδυνεύουν να κλιμακωθούν, προσλαμβάνοντας τη μορφή κοινωνικών συγκρούσεων με απρόβλεπτες διαστάσεις. Οι πολιτικές ηγεσίες που θα κληθούν, εντέλει, να διαχειριστούν δύσκολες καταστάσεις ή/και να λάβουν “κοινωνικά επώδυνες” αποφάσεις για να τις αποτρέψουν, προσβλέπουν και προσδοκούν στην “κατανόηση” των τραπεζιτών που καλούνται να “βάλουν πλάτη”, ώστε “να μη βουλιάξει το σκάφος που βρισκόμαστε όλοι”.
Τέτοιου είδους παραινέσεις ωστόσο δεν αρκούν. Οι πολιτικές ηγεσίες πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων επιβάλλοντας νέους κανόνες παιχνιδιού που θα διασφαλίζουν τα “κοινωνικά κεκτημένα”, θα περιορίζουν την απληστία των τραπεζών και θα δίνουν κίνητρα στην επιχειρηματική τάξη να επενδύσει σε νέες παραγωγικές δραστηριότητες με λελογισμένο ρίσκο. Ίσως να μοιάζει με τετραγωνισμό του κύκλου, πλην όμως οι δημοκρατικά εκλεγμένες ηγεσίες είναι εκείνες που θα πρέπει να αναλάβουν την πρωτοβουλία να φέρουν εις πέρας το πολύπλοκο αυτό έργο.
Προς αυτή την κατεύθυνση το κάλεσμα διαλόγου του Γιώργου Παπανδρέου σε κοινωνικούς εταίρους και κόμματα, έχει βαρύνουσα πολιτική σημασία. Αν μη τι άλλο καταδεικνύει την πρόθεσή του να σεβαστεί τα συμφέροντα όλων των κοινωνικών τάξεων και να λάβει υπόψη του, τις προτάσεις τους. Διαφορετικά, στείρες αντιπαραθέσεις, ανώφελες υπεκφυγές, άρνηση διαλόγου και το κυριότερο, έλλειψη προτάσεων θα ευνοήσουν και πάλι τους τραπεζίτες.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
