Όταν ο Κώστας Καραμανλής είχε ομολογήσει σε συνεργάτες του (προφανώς για να διαρρεύσει) ότι «ο πρωθυπουργός της χώρας δεν ασχολείται με τα μικρά, αλλά με τα μεγάλα», αρκετοί έσπευσαν να το κατηγορήσουν για αδράνεια και αδιαφορία. Προφανώς, είναι οι ίδιοι που χωρίς δεύτερη σκέψη θα χαιρέτησαν τον αυτοπροσδιορισμό του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη ως «επιχειρησιακό υπουργό».
Παρ’ όλα αυτά, οι πολιτικοί επιμένουν «να φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν». Ανακατεύονται παντού. Με το ποιος θα προσληφθεί στο Δημόσιο, με το που θα υπηρετήσει κάποιος τη θητεία του, με το αν δικάστηκε ή καταδικάστηκε, αν σβήνονται ή δεν σβήνονται οι κλήσεις της Τροχαίας…
Στη σύγχρονη Ελλάδα λείπει ο αυτοματισμός του κράτους. Ενός κράτους υπερτροφικού, σπάταλου κι αναποτελεσματικού που δημιουργήθηκε ακριβώς απ’ αυτούς που σήμερα καλούνται να το εξυγιάνουν και να το αλλάξουν. Για να συμβεί όμως, οι πολιτικοί πρέπει να αλλάξουν νοοτροπία.
Ο ρόλος του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη δεν είναι να κυνηγά κλέφτες και τρομοκράτες. Ούτε του Γιώργου Παπακωνσταντίνου να κυνηγά φοροφυγάδες και της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου καπνιστές… Ο ρόλος τους είναι επιτελικός. Να σχεδιάζουν πολιτικές και το πλαίσιο εφαρμογής τους, κατά τρόπο που να μη χρειάζονται οι πολιτικές «παρεμβάσεις» τους για να προχωρήσουν τα πράγματα.
Ο ρόλος τους είναι να φτιάξουν ένα κράτος, μικρό, ευέλικτο κι αποτελεσματικό. Να το «επανιδρύσουν» όπως θα έλεγε ο Κώστας Καραμανλής, ή έστω να το μεταρρυθμίσουν. Διότι, καμία πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί αν δεν υπάρχει το «εργαλείο» για να την εκτελέσει.
Ας ξεκινήσει λοιπόν απ’ εκεί η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, προτού προχωρήσει σε οτιδήποτε άλλο που με μαθηματική ακρίβεια θα πέσει και πάλι στο κενό. Ας καταλάβει πως κοινωνική πολιτική δεν ασκείται με αθρόες προσλήψεις στο Δημόσιο και με κρατική επιδότηση της φτώχειας.
Κι ας αποφασίσουν κάποια στιγμή κι οι Έλληνες τι πολιτικούς θέλουν. Και το κυριότερο, ποια οικονομία θέλουν. Την κρατικιστική-κρατικοδίαιτη, ή την ελεύθερη-ανταγωνιστική. Διότι, «ελεύθερη αγορά», όπου οι περισσότεροι εργαζόμενοι αμείβονται απ’ το κράτος κι οι περισσότερες επιχειρήσεις κοιτάνε πως θα κάνουν δουλειές με το κράτος, δε νοείται. Είναι μια ελληνική πατέντα που έχει αποτύχει στην πράξη.