Θεσσαλονίκη, 1962: ‘Μάνα, πρέπει να φύγω σου λέω. Αν δε φύγω θα πεινάσουμε. Πού θα πάω; Αυστραλία.. έχουν ήδη πάει ο Νικολακίδης και ο Αραμπατζής και δουλεύουν σε εστιατόρια’. Skype, 2012: ‘Μάνα, δεν πρέπει να γυρίσω σου λέω. Αν γυρίσω, θα πεινάσουμε. Μετά το μεταπτυχιακό ίσως πάω Αυστραλία. Κάτι έχει ακουστεί ότι θα γίνει συμφωνία για VISA εργασίας ενός έτους. Στην Ευρώπη πολύ δύσκολα τα πράγματα.. Θα δούμε…’
Θεσσαλονίκη 2009:
‘Μην τρελαίνεσαι μωρέ Χρύσα… Θα κάνουμε υπομονή ένα δυο χρόνια και μετά τα πράγματα θα στρώσουν. Θα βγεις και για μεταπτυχιακό στην Αγγλία και θα βρεις σίγουρα δουλειά’.
Χαμογελάω με πικρία όταν φέρνω αυτούς τους διαλόγους στο νου μου. Θλίβομαι και εξοργίζομαι παράλληλα. Πονάω όταν συνειδητοποιώ ότι η γενιά μου θα βιώσει ό,τι δεν βίωσαν οι γονείς μας, αλλά ίσως οι παππούδες μας. Νοιώθω θυμό για την γενιά των γονιών μου που δεν φρόντισαν για το μέλλον των παιδιών τους.
Και να φανταστεί κανείς, ένα χρόνο πριν όταν ετοιμαζόμουν για τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στην Αγγλία, γελούσαμε με την παρέα μου και αστειυόμενοι ακούγαμε τραγούδια του Καζαντζίδη για την ξενιτιά…
Μάλιστα, ίσως τα πράγματα για μας να είναι χειρότερα από ό,τι για τους Έλληνες μετανάστες των δεκαετιών 50, 60 και 70. Κι αυτό γιατί εμείς βλέπουμε τους κόπους και την εκπαίδευση χρόνων να μην αποδίδουν. Από τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής μου ήταν όταν έχανα επανειλημένα τη θέση εργασίας από νεαρό Άγγλο με τα μισά προσόντα από ό,τι εγώ.
Υπομονή μου λένε όλοι…
Νοιώθω προδομένη από όλους και όλα. Κι ύστερα, σαν flashback μου έρχεται στο μυαλό η καθαρίστρια που έπαιρνε η μητέρα μου στο σπίτι. Ελληνίδα μεγαλωμένη στη Γεωργία, απόφοιτος του Μαθηματικού Μόσχας, ήρθε να βρει την τύχη της στην Ελλάδα μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ. Αλλά τη δεκαετία του 90, ήταν μία ‘Ρωσοπόντια’ όπως όλες οι άλλες.
Η πολιτική ιστορία γελάει μαζί μας και μας κάνει κακόγουστες φάρσες. ‘Ο λαός που ξεχνάει το θλιβερό παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει’. ‘Βλάκα Έλληνα, ο μετανάστης είναι το παρελθόν και το μέλλον σου’, είναι δύο από τις φράσεις που μου έκαναν εντύπωση στα Social Media. Γεμάτα πραγματικότητα.
Μάνα, φοβάμαι. Είμαι σε απόγνωση. Πάνε τα όνειρά μου. Το μόνο που με κάνει να ελπίζω είναι ότι εμείς είμαστε πιο δυνατοί από ό,τι εσύ. Εξελιχθήκαμε σε μια νέα εποχή συνειδητότητας. Θα δουλέψουμε για να χτίσουμε το μέλλον των παιδιών μας. Όπως ακριβώς έκανε για σένα ο παππούς.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
