Η κοινωνική συναίνεση δεν είναι μια απλή υπόθεση. Είναι όμως η πολιτική προϋπόθεση για να ξεκινήσουν οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να γλιτώσει η χώρα απ’ την τυπική χρεοκοπία κι να αρχίσει μια διαδικασία ριζικής της αναδιάρθρωσης. Για την κυβέρνηση συνεπώς, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Θα πρέπει με κάποιο εύσχημο πολιτικό τρόπο, να “περάσει” στην κοινωνία ότι οι αλλαγές (κι οι αυτονόητες θυσίες που θα απαιτήσουν) είναι μονόδρομος. Κι εδώ, εντοπίζονται δυσκολίες. Μπορεί η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών να εμφανίζεται πρόθυμη να “θυσιάσει” κάτι απ’ τα “κεκτημένα” της, θέλει όμως να πειστεί ότι η “θυσία” θα ωφελήσει συνολικά τη χώρα και κατ’ επέκταση το μέλλον της επόμενης γενιάς. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε σημαντικός επιχειρηματικός παράγοντας της χώρας: “Το έλλειμμα το τροφοδοτούσαμε χρόνια τώρα, όλοι μας. Το κάναμε για να αφήσουμε κάτι στα παιδιά μας. Δεν καταλαβαίναμε ότι τελικά ήταν σε βάρος τους. Τουλάχιστον το κάναμε για καλό σκοπό…”.
Πάνω ακριβώς σε αυτή τη λογική, η κυβέρνηση θα πρέπει καταδείξει το νέο ιδεολογικοπολιτικό διακύβευμα. Αν αυτό αναδεικνύεται μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, τότε η κυβέρνηση θα πρέπει να εξηγήσει κατ’ αρχήν ότι η ΕΕ θα πρέπει να ολοκληρωθεί πολιτικά και οικονομικά. Και με την πολιτική της να συμβάλει καθοριστικά στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Ορθώς λοιπόν, υπό αυτή την έννοια, η κυβέρνηση αναζητά την πολιτική νομιμοποίηση της ΕΕ για να υλοποιήσει το Σχέδιο Σταθερότητας και Ανάπτυξης που έχει υποβάλλει στις Βρυξέλλες. Θεωρεί ότι με αυτόν τον τρόπο θα ενισχύσει την επιχειρηματολογία της στο εσωτερικό της χώρας. Σε μια περίοδο μάλιστα που εκδηλώνεται έντονος ευρωσκεπτικισμός και στην Ελλάδα, για την αδυναμία της Ευρώπης να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ευρωπαϊκών λαών.
Πρόκειται για μια ριψοκίνδυνη πολιτική επιλογή, που μάλλον όμως είναι μονόδρομος για την κυβέρνηση. Το κόστος από την επιλογή ενός άλλου θα ήταν δυσανάλογα μεγαλύτερο από το “ευρωπαϊκό δρόμο” που τελικώς ακολουθεί.
Στο πλαίσιο αυτό κινείται η επιστολή του Γιώργου Παπακωνσταντίνου προς Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ζητά από τους Όλι Ρεν, Ζαν Κλοντε Τρισέ και Ντομινίκ Στρος Καν οι διαβουλεύσεις με την Ελλάδα να γίνουν “πάνω σε ένα πολυετές πρόγραμμα οικονομικών πολιτικών, που θα στηρίζεται στα συμπεράσματα του ECOFIN του Φεβρουαρίου και το οποίο θα μπορεί να υποστηριχθεί με οικονομική βοήθεια από τις χώρες μέλη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ στην περίπτωση που οι ελληνικές αρχές αποφασίσουν να αιτηθούν μία τέτοια βοήθεια”.
Μπορεί πράγματι να μην ενεργοποιήθηκε ο μηχανισμός οικονομικής βοήθειας, πλην όμως η μηχανή άρχισε ήδη να ζεσταίνεται.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
