Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ!

Μοίρασε το

του ΓΙΩΡΓΟΥ Σ. ΜΠΟΥΡΔΑΡΑ

Η απόλυτη ασφυξία.

Η απέραντη Ντροπή! Ισως, τελικά, να είχε δίκιο εκείνος ο φίλος μου που με άσχετη αφορμή, πρόσφατα, μου έλεγε φανερά προβληματισμένος και ψιθυριστά: «Γιώργο, τούτη η χώρα δεν έχει σωτηρία»…

Μια ανθρώπινη ζωή (μια ακόμα!) χάθηκε μέσα στον δίχως τέλος κύκλο της βίας. Ακόμα ένα θύμα της τρομοκρατίας… Ετυχε, αυτή τη φορά, να είναι μετανάστης. Πρόσφυγας… Κι «έτυχε» και αυτή τη φορά να είναι έφηβος. Ομως, δεν έτυχε (ούτε…) αυτή τη φορά να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων.

Κουβάρι θλιβερό οι σκέψεις, δύσκολα μπαίνουν σε μια σειρά… Να ξεκινήσω από εκείνο που ίσως είναι το περισσότερο απογοητευτικό: Οι Ελληνες της «ευαισθητοποίησης», της διαμαρτυρίας, της εναντίωσης στους κακούς ηγέτες, της αφ’ υψηλού επαναστατικότητας, της καταγγελίας και της μεταμοντέρνας κοινωνικής ιντερνετο-δικτύωσης, «εξαφανίστηκαν»! Δεν πάει πολύς καιρός που οι … Μπλόγκερς συνεννοήθηκαν ακόμη και για αυτοοργάνωση δημόσιας εκδήλωσης διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, επειδή –λέει- οι Αρχές έκλεισαν έναν διαδικτυακό τόπο μέσω του οποίου «κατέβαζαν» τσάμπα κινηματογραφικές ταινίες, τραγούδια, ή δεν ξέρω άλλο τί… Δεν πάει πολύς καιρός που κίνημα μεγάλο σάρωσε την Αθήνα και τις άλλες πόλεις με αφορμή την εκτέλεση 15ωρονου μαθητή από αστυνομικές δυνάμεις, κάπου στα Εξάρχεια…

Τί έγινε παιδιά;

Φταίει που το τραγικά χαμένο θύμα, ο συνομήλικος του Αλέξανδρου δεν έχασε τη ζωή του στην πιο πολυσυζητημένη συνοικία της «επανάστασης», αλλά στα Πατήσια; Φταίει που δεν έφερε ελληνικό όνομα; Φταίει που δεν τον σκότωσε σφαίρα εκπροσώπου του Κράτους, αλλά βόμβα του σκοτεινού δικτύου της τρομοκρατίας;

Τί έγινε παιδιά; Η ευαισθητοποιημένη επαναστατικότητά μας, το «αυθόρμητο» των αντιδράσεών μας, το ανεξάντλητο των καταγγελιών μας, πού πήγαν;

Θλίψη… Θλίψη και οργή γι’ αυτή την «α λα καρτ» επίδειξη κινηματικών διαθέσεων…

Ενα παιδί έχασε τη ζωή του. Η αδερφούλα του χάνει το φως και την όποια παιδικότητα της είχε απομείνει. Κι η μάνα τους, ο πατέρας τους, έχασαν τα πάντα!

Δίπλα σ’ αυτές τις απώλειες, τις τραγικές και τις μέγιστες, προσθέστε παρακαλώ και την απώλεια (Οριστική; Δεν ξέρω, θα δείξει…) της ελπίδας ότι υπάρχει μέλλον αξιοπρέπειας. Αυτή η κοινωνία που εσχάτως αρέσκεται να δίνει εμφύλιες μάχες με λάφυρο την απάντηση στο ερώτημα «Αν γεννιέσαι ή αν γίνεσαι Ελληνας», ξέχασε πως πάνω απ’ όλα είναι το να είσαι Ανθρωπος…

Ετσι, λοιπόν, τί άλλο να συζητήσει κάποιος;

Οτι το Κράτος, αυτό το οποίο καταγγέλουν άπαντες (και όχι άδικα) βρέθηκε στην προκειμένη περίπτωση πιο μπροστά, με τις ανακοινώσεις –έστω αυτές!- για στήριξη των μελών της οικογένειας που γλύτωσαν από το θάνατο;

Οτι άπαντες δείξαμε να προσπερνούμε σχεδόν «σφυρίζοντας αδιάφορα» το εφιαλτικό για ανθρώπινες υπάρξεις σκηνικό που προηγήθηκε της δολοφονικής έκρηξης; Μια οικογένεια, προφανώς όχι η μοναδική, πρόσφυγες στη χώρα μας έψαχνε στα σκουπίδια για να βρει στηρίγματα επιβίωσης… Μια οικογένεια που εγκατέλειψε τη δική της χώρα, διότι οι γονείς ήθελαν να προστατεύσουν τα παιδιά τους από τις βόμβες που εκεί, καθημερινά σαρώνουν ζωές και όνειρα.

Ο αριθμός των θυμάτων της τρομοκρατίας αυξάνεται. Μαζί του, όμως, πολλαπλασιάζονται και οι θύτες. Η σιωπή είναι συνενοχή. Και, δυστυχώς, δεν βλέπω πολλούς από μας να σπάνε αυτή τη σιωπή. Εδώ και τώρα. Μια για πάντα!…

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου