Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει ότι η φυσιογνωμία της κατακερματισμένης κοινότητας αλλοιώνεται. Απαισιοδοξία. Παραίτηση. Ανομία. Η εσωστρέφεια που προκύπτει δυσκολεύει τη συζήτηση με τον έξω κόσμο. Οι γέφυρες της εμπιστοσύνης έχουν πέσει και φαίνεται ότι ο οικισμός Ελλάς έχει ηττηθεί σε όλα τα μέτωπα.
Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει ότι η απλοϊκή ερμηνεία του κόσμου έγινε σύντομα πολιτικό πρόγραμμα. Αγαπήθηκε από τους αγανακτισμένους, ψηφίστηκε από τους πολλούς. Στην πορεία της, περιβλήθηκε τη στολή της αιτιολογημένης βίας, εκφωνήθηκε ως βίαιος λόγος. Και ως απειλή. Και ως πράξη βίας.
Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει ότι κάθε κλειστή κοινωνία αγαπάει τον παλαιό εαυτό της. Στην κρίση καταφεύγει στην εξωραϊσμένη ανάμνησή της. Η διάσωσή της είναι η διάσωση του παλαιού κόσμου.
Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει ότι η εγκατάσταση στο τίποτα κυοφορεί πάντα την οπισθοδρόμηση προς το χειρότερο. Σε αυτή τη διαρκή διολίσθηση εγκαθίσταται ένας φόβος επόμενου χειρότερου κύκλου. Αυτός ο φόβος διώχνει ακόμη πιο μακριά την επιλογή της σύγκρουσης και την ανάληψη της ευθύνης.
Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει ότι τα κόμματα αρνήθηκαν συνειδητά τον ρόλο του επεξεργαστή νοήματος. Αποστεωμένοι μηχανισμοί εξουσίας, προσανατολισμένοι στην αυτοσυντήρησή τους, παρεμπόδισαν και παρεμποδίζουν κάθε συζήτηση που έχει μέσα της την αμφισβήτηση των παλαιών τρόπων, γιατί η αμφισβήτηση αυτή εμφορείται πάντα από την αναζήτηση νέων θεμελίων.
Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει ότι στον οικισμό «Ελλάς», οι κυβερνητικοί βλέπουν τον εαυτό τους ως το ενσαρκωμένο πνεύμα της Ιστορίας. Διαλέγονται μαζί του. Είναι πέρα από τα τρέχοντα προβλήματα. Τα μικρά ή μεγάλα μέτωπα…
Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει ότι στο υπόστρωμα της αρχικής και αρχέγονης άρνησης της ανάγκης θεμελιώνεται κάθε πολιτική φαντασία, μέσα στην οποία αιχμαλωτίζονται οι λαοί και υποκύπτουν στον πειρασμό και στους κήρυκες των εύκολων λύσεων.
Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει ότι η νοσταλγία του χθες, που ως στάση διαποτίζει το κοινωνικό σώμα, εξελίσσεται σε ιδανική συνθήκη αδράνειας και ακινησίας. Τροφοδοτεί τη λαϊκή μυθοπλασία και τρέφει τα λαϊκά στερεότυπα. Εκεί ανθίζουν οι θεωρίες συνωμοσίας και καρπίζει ο ψεκασμός.
Ο Λευτέρης Κουσούλης επισημαίνει ότι σήμερα, πέρα από κάθε συμβιβασμό, προέχει η κοινωνική και πολιτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί και η διαρκής υπόμνηση, απέναντι στη λήθη της φύσης του παλαιού (και σημερινού) πολιτικού εαυτού του.
Ο Λευτέρης Κουσούλης δεν γνωρίζει πού έχουν διαπαιδαγωγηθεί πολιτικά τα μέλη της σημερινής ομάδας εξουσίας. Σημειώνει όμως πως όσο και αν επικαλούνται κάποιοι από αυτούς επιστημονικές θεωρίες και υποθέσεις, είναι ήδη θύματα της παγίδας του χρόνου.
