Ο Λευτέρης Κουσούλης σχολιάζει σκωπτικά το πρόσφατο άρθρο του Κώστα Λαλιώτη για την “αντι-νεοφιλελεύθερη στρατηγική της Κεντροαριστεράς”, θέτοντας ερωτήματα με κυριότερο εκείνο που μας αφορά περισσότερο: Αν μπορούμε να κοιτάξουμε μπροστά και να μην ξεχνάμε την επαναστατική πρόταση του Ιησού.

Ο Λευτέρης Κουσούλης συμπεραίνει ότι από το μικρό μέχρι το μεγάλο, η κυβέρνηση νοεί τον εαυτό της ως καθεστώς. Ο καθεστωτισμός την ορίζει. Πρόκειται για την αντίληψη αιώνιας κυριαρχίας. Αυτός είναι ο οδηγός του κυβερνητικού μέτρου και του κυβερνητικού έργου.

Ο Λευτέρης Κουσούλης αποτείνεται ότι η κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί τελικά να συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι υπήρξε ζωή και πριν από αυτή. Ούτε με το γεγονός ότι η πραγματικότητα ψαλιδίζει τα σχέδιά της και αποψιλώνει γαλήνια και υπομονετικά φαντασίες και μύθους.

Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει ότι το γελοίο διαγράφει, αγνοεί, περιπαίζει. Το υπερφίαλο αγκαλιά με το γελοίο γίνεται υπεροπτική θρασύτητα και μεταπίπτει σε χυδαιότητα. Το τίποτα ψάχνει και αυτό έναν τρόπο να υπάρξει. Γι’ αυτό και κατασκευάζει στιγμές αντάξιες του εαυτού του.

Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει ότι στον καθημερινό πολιτικό θόρυβο χάνεται κάθε μέτωπο αναζήτησης συγκεκριμένων απαντήσεων. Πολιτικοί εκφραστές και λαός παραμένουν σταθερά στην ίδια επιλογή: είναι οπαδοί των προβλημάτων και εχθροί των λύσεων.

Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει πως η Αριστερά είναι γέννημα μιας θεωρίας που ισχυρίζεται οτι κατέχει την επιστημονική ερμηνεία της κοινωνικής σύγκρουσης. Εχει την Αλήθεια. Είναι η Αλήθεια.

Ο Λευτέρης Κουσούλης επισημαίνει την αξιοσημείωτη προσπάθεια ανασυγκρότησης της «Κεντροαριστεράς» και αναρωτιέται αν μπορεί το παλαιό, ως βιωμένη πρακτική εξουσίας και ως παράσταση μηχανισμού εξουσίας, να αναγεννηθεί; Αν μπορεί να γίνει ο τόπος συνάντησης και σποράς του νέου;

Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει ότι η ιδεολογική και πολιτική ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης αποτελεί ένα από τα δεδομένα της φάσης που διανύουμε. Η αδυναμία κατανόησης της πολιτικής φύσης του ΣΥΡΙΖΑ δίνει ατελέσφορη τροπή στη σύγκρουση όπως την επιχειρεί και προσθέτει στοιχεία ματαιότητας στην πολιτική δράση.

Ο Λευτέρης Κουσούλης περιγράφει το αποδεκτό πλαίσιο επικοινωνίας με τον λαό. Σε ποιους κανόνες οφείλει να υπακούει όποιος διατυπώνει δημόσια τις σκέψεις του; Ποιο είναι το φράγμα που δεν πρέπει να υπερβεί; Ποιο είναι το άβατο ιερό σημείο;

Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει ότι στον βαθμό που οι ηγεσίες των κομμάτων αρνούνται τον ρόλ του επεξεργαστή νοήματος, κάνουν ίσως άλλα πράγματα, δεν κάνουν όμως πολιτική.