Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει ότι η καλή εξέλιξη της εκλογής του Κυριάκου Μητσοτάκη σε συνδυασμό με τη μέθοδο της ανάδειξής του, δεν φαίνεται να αρκεί ώστε να την μεταπλάσει. Η φεουδαρχικότητα του πολιτικού αυτού χώρου ως μαύρη τρύπα εξουθενώνει πρόσωπα, ιδέες και αντιλήψεις.

Ο Λευτέρης Κουσούλης επιμένει ότι αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα – και η ευθύνη των πολιτικών εκφραστών σε αυτό δοκιμάζεται – δεν είναι οχυρό προστασίας, αλλά συνειδητή προσέλευση στο πεδίο της σύγκρουσης. Ανάληψη του κόστους. Του προσωπικού κόστους. Του κόστους εκάστου.

Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει ότι είναι ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων να υπερβούν πρώτοι τον παλαιό εαυτό τους. Κάποιοι θα απολέσουν επιρροή, εξουσία, ρόλο. Βουλευτές την έδρα τους. Όμως η προσέλευση στην πολιτική στα χρόνια μου είναι η εκούσια προσέλευση στην τραγωδία.

Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει ότι στα δύο χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυσσε πάντοτε, μέσα από ένα λόγο “ιστορικής πανουργίας”, αυτό που και ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας βροντοδώς διακήρυσσε: “Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ “.

Ο Λευτέρης Κουσούλης επιμένει ότι στη διαμάχη για τα πρωτεία του λόγου δεν υπάρχει αντικειμενική πληροφόρηση. Υπάρχει ιδεολογικός προσανατολισμός και αναγνωρισμένη υποκειμενική γνώμη.

Ο Λευτέρης Κουσούλης υποστηρίζει ότι υπάρχουν εποχές όπου η επιθετικότητα του προφορικού λόγου στον δημόσιο χώρο επιλέγεται με σκοπό να περιορίσει το ενδεχόμενο της κατανόησης, να απομακρύνει την αυθεντική σχέση με τα πράγματα και να καταστήσει ευχερέστερη την αποδοχή της παραποιημένης πραγματικότητας.

Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει ότι η σχέση της πολιτικής και των πολιτικών με τον χρόνο έχει μια άλλη διάσταση. Η πολιτική επιχειρεί πάντα να θέσει τον χρόνο στην υπηρεσία της και να τον υποτάξει στη δράση της, καθώς αυτοπροβάλλεται αλόγιστα και ανορθολογικά ως ο κύριος του χρόνου.

Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει ότι η παρακμή είναι η αδυναμία μιας κοινωνίας και ενός λαού να διακρίνουν το ασήμαντο από το σημαντικό. Το πρώτο από το δεύτερο, το μικρό από το μεγάλο. Παρακμή είναι η παράλυση που προκύπτει.

Ο Λευτέρης Κουσούλης σημειώνει ότι μέσα σε αυτό το μέτωπο των εντυπώσεων και της παράστασης, συντελείται σταθερά και αδιατάρακτα η αθόρυβη βύθιση. Πρόκειται για τον καθοδικό κύκλο που οδηγεί τα πράγματα από μέρα σε μέρα σε μια δυσμενέστερη κατάσταση.