Αυτονόητο να πας στους έχοντες ρευστότητα. Να πλησιάζεις το παραγωγικό μακροχρόνιο κεφάλαιο. Να ασκήσεις οικονομική διπλωματία. Να παραθέτεις βιώσιμες μελέτες αναπτυξιακών έργων και επενδυτικών ευκαιριών. Να τις συνοδεύεις από φορολογικά κίνητρα και αντιγραφειοκρατικά μέτρα.
Η ρήξη με το αυτονόητο, προϋποθέτει ρήξη με την πραγματικότητα, εισβολή στο σημειολογικό πεδίο της Οικονομίας. Πρέπει να υπερβούμε το αυτονόητο και να το μετατρέψουμε σε πρακτικό, σε χρήσιμο βατήρα επανεκκίνησης της Οικονομίας.
Ποία κανονικότητα; Η σταθεροποίηση στην Οικονομία δεν σημαίνει αυτόματη αλλαγή κλίματος και ανάκαμψη. Η βελτίωση των δημοσιονομικών μεγεθών καταδεικνύει κοινωνική κόπωση, εξάντληση των φορολογουμένων, όχι γενικευμένη αντιστροφή τάσεων για βιώσιμη ανάπτυξη.
Οι ανεξόφλητες οφειλές δανείων είναι ιμάντες μεταφοράς κινδύνου στο οικονομικό σώμα. Το χρέος κοινωνικοποιείται, δεν μένει απλά εντός του αδηφάγου αλχημιστικού τραπεζικού ισολογισμού.
Η γαλήνη αντικαταστάθηκε απο το συνεχές άγχος για το αύριο που μοιάζει να χάνεται στον ορίζοντα ενός άδηλου μέλλοντος. Η χώρα ”μετατοπίστηκε” στον χάρτη του δυτικού πολιτισμού. Γίναμε ξανά υπανάπτυκτη οικονομία αφού τα πάντα υποτιμήθηκαν, τόσο γρήγορα, τόσο έντονα. Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα.
Ο μύθος που απωθούμε είναι μεταξύ άλλων αυτός που εξομοίωνε καριέρες επιστημόνων με επιχειρηματικά άλματα στο κενό. Την ίδια ώρα που υπογείως δούλευε η μόνιμη δυναμική της επαναφοράς στην αδυσώπητη πραγματικότητα των ανισοτήτων.
Είναι αλήθεια ότι οι αγορές δεν μοιάζουν να είναι πλέον σοφές. Δεν μοιάζουν να ”ακούν” την νομισματική πολιτική των κεντρικών τραπεζών ότι είναι κίνδυνος- θάνατος για τις οικονομίες.
Τα μηδενικά επιτόκια δεν γεννούν επενδύσεις και ανάπτυξη. Πρόκειται άραγε για την κατάργηση της όποιας κυκλικής τροχιάς στην Οικονομία; Μπήκαμε σε μια τροχιά αυτοίασης των συμπτωμάτων του ή μήπως ο καπιταλισμός λειτουργεί πλέον καλά ως αυτορυθμιζόμενο χαοτικό σύστημα;
Ο Ηλίας Καραβόλιας σημειώνει πως ακόμα και αν διαλύθηκε η Οικονομία μας, το ελληνικό σχολείο όμως, δημόσιο και ιδιωτικό, πρέπει να σταθεί όρθιο παρά τις παλινωδίες ετών στο εκπαιδευτικό σύστημα, παρά τις αστοχίες και τα μικροπολιτικά σχέδια της εκάστοτε εξουσίας.
Ο Ηλίας Καραβόλιας υπενθυμίζει ότι η ανάπτυξη δεν διατάσσεται, ότι δεν μπορείς εύκολα να αντιπαλέψεις με τον επι σειρά ετών ξέφρενο αποθησαυρισμό κερδών, διεθνώς, και να προκαλέσεις επενδύσεις παρά τα χαμηλά επιτόκια.
