Ο Κώστας Χριστίδης σημειώνει πως η νέα κανονικότητα του ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται και από πολλές άλλες εκδηλώσεις, με τις οποίες λόγω της διάρκειας και της επαναληψιμότητάς τους έχει επέλθει, δυστυχώς, εξοικείωση.
Ο παλαιός αξιωματικός Charles Valaze΄, τρύπησε την καρδιά του με ένα στιλέτο, κρυμμένο μέσα στα χαρτιά που είχε προετοιμάσει για την υπεράσπισή του. “Ω, Ελευθερία! Πόσα εγκλήματα διαπράττονται εν ονόματί σου!”, όπως είπε η επίσης οδηγηθείσα στην γκιλοτίνα Madame Roland…
Ο Κώστας Χριστίδης σημειώνει πως τα όποια αφηγήματα του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ήδη αποδειχθεί παραμύθια. Όπως αποδεδειγμένοι είναι κι οι μέχρι στιγμής απολογισμοί της κυβέρνησης. Απολογισμοί που δεν συγκαλύπτονται από σκανδαλολογία και διχαστικό λόγο.
Αν χρησιμοποιήσει κανείς την ορολογία του τ. Προέδρου του ΣτΕ Νίκου Σακελλαρίου, κατά τη δήλωση παραίτησης του, το “οικονομικό”, ως στόχος, είναι το λογικώς πρότερο. Και το (κατάλληλο) “θεσμικό”, ως μέσο, το λογικώς ύστερο.
Το πελατειακό κράτος και η αναξιοκρατία αποτελούν, δυστυχώς, γενικευμένη κατάσταση στην χώρα μας. Και έχουν ενταθεί δραματικά επί των ημερών της αριστερο-δεξιάς κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, φτάνοντας μέχρι το …διάστημα με την περίφημη παραίτηση Κριμιζή
Η παρούσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εφαρμόζει μία κλασική πολιτική συνταγή: για όλα φταίνε οι προηγούμενοι, τις συνέπειες ας πληρώσουν οι επόμενοι. Η συνταγή είναι παλιά και δοκιμασμένη. Πρωτοφανής είναι η έκταση της δοσολογίας και ο τρόπος εκτέλεσής της.
Ενδιαφέρον είχε το συνέδριο που διοργάνωσε ο ΣΕΒ την 23η & 24η Απριλίου 2018 με θέμα: “Σχεδιάζουμε το Μέλλον με Επενδύσεις”. Όπως είπε ο Πρόεδρος του Συνδέσμου, Θόδωρος Φέσσας “η έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να γίνει από την ίδια πόρτα που μπήκαμε σε αυτήν.”
Σε μία φιλελεύθερη δημοκρατία, η δημοκρατική αρχή συμβαδίζει με την φιλελεύθερη αρχή, δηλ. την απαρέγκλιτη εφαρμογή του κράτους δικαίου και την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, όπως αυτά απαριθμούνται στο Σύνταγμα (και τα οποία προϋπάρχουν του Συντάγματος).
Η ανάπτυξη, φευ, είναι ανυπάκουη και δεν ανταποκρίνεται στα κυβερνητικά κελεύσματα. Το αόρατο αναπτυξιακό σχέδιο θα οδηγήσει σε εξαιρετικά δυσδιάκριτη, ουσιαστικά αόρατη, ανάπτυξη.
Η πολιτική ψευδολογία ορίζεται ως η “τέχνη τού να κάνεις τον λαό να πιστεύει ευεργετικά ψεύδη και να το κάνεις για καλό σκοπό”. Διακρίνεται δε από διάφορα είδη ψεύδους (το συκοφαντικό, το αυξητικό και το μεταθετικό) και παρέχει συμβουλές για το πως θα είναι πιο αποτελεσματικό το ψεύδος.
