Δεν πρέπει να προκάλεσε έκπληξη σε πολλούς η δήλωση του Π. Ρουμελιώτη, πως στο ΔΝΤ από την αρχή εφαρμογής του μνημονίου, όλοι γνώριζαν πως δεν πρόκειται η συνταγή αυτή να επιτύχει καθώς όπου είχε εφαρμοστεί μόνο καταστροφή προκάλεσε.
Μάλιστα κανένας σοβαρός οικονομολόγος μέχρι σήμερα δεν βγήκε να υποστηρίξει πως το φάρμακο που δόθηκε για να γιατρευτεί η βαριά νοσούσα ελληνική οικονομία, ήταν το ενδεδειγμένο.
Η μόνη απορία που μένει μετέωρη είναι γιατί ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τα λέει αυτά τώρα και δεν βγήκε τότε να τα καταγγείλει δημόσια, δίνοντας όπλα αντίστασης στην ελληνική κυβέρνηση. Πιθανόν είναι, ακόμα και αν αντιδρούσε η τότε κυβέρνηση στην εφαρμογή των μέτρων της βίαιης φτωχοποίησης, που είχαν ως αποτέλεσμα τον αργό θάνατο της χώρας λόγω της παρατεταμένης ύφεσης, οι εμμονές των συντηρητικών οργάνων των δανειστών, για παραδειγματική τιμωρία των «απείθαρχων και σπάταλων Ελλήνων» να μην άφηναν περιθώρια διαπραγμάτευσης.
Υπ’ αυτή την σκέψη και παρά τις ρητορείες περί του αντιθέτου όλες οι απόπειρες μέχρι σήμερα, για έστω κάποιες διορθωτικές κινήσεις στα σημεία της δανειακής σύμβασης που εμφανώς είναι άστοχα και καταστροφικά χωρίς σοβαρά οφέλη, κατέληγαν σε έναν τοίχο αδιαφορίας και σκληρότητας. Πολλοί μάλιστα αναλυτές δείχνουν πεπεισμένοι ότι ουδείς ενδιαφέρετο να σωθεί το πειραματόζωο της νοτιοανατολικής Ευρώπης και το μόνο που ήθελαν οι βορειοευρωπαίοι εταίροι ήταν είτε η κατάσταση που του επέβαλαν να αποτελέσει αρνητικό τρομοκρατικό παράδειγμα για τους άλλους υποψήφιους προς «διάσωση», είτε να το αναγκάσουν να αποχωρήσουμε εθελοντικά, μην αντέχοντας τη σκληρότητα των μέτρων.
Εξ άλλου και τα δύο αυτά σενάρια έχουν καταγραφεί κυρίως σε έντυπα που φιλοξενούν διαρροές και αξιοποιούν ανεπίσημες πληροφορίες της γερμανικής κυβέρνησης, που με πρόσχημα τον ρόλο του διασώστη εξελίχθηκε σε «χωροφύλακα» της Ευρώπης και τιμωρό των δημοσιονομικά απείθαρχων χωρών, όπως υπαγορεύει η λεγόμενη «προτεσταντική ηθική». Κανένας λοιπόν σοβαρά, είτε εντός της χώρας είτε εκτός πιστεύει στη συνταγή του μνημονίου που προσπαθεί να παρέμβει σε μια κοινωνία σε έναν λαό με τον ίδιο τρόπο που θα παρενέβαινε σε μια προβληματική επιχείρηση, αδιαφορώντας ότι πίσω από κάθε ανάλγητη απόφαση δεν υπάρχουν μόνο αριθμοί αλλά άνθρωποι.
Η βεβαιότητα της αποτυχίας της συνταγής εξηγεί και τις ολιγωρίες, και τις καθυστερήσεις και τη ρητορεία της επαναδιαπραγμάτευσης αλλά και τη λαϊκιστική φούσκα των αντιμνημονιακών «αντιστασιακών μαϊντανών» που φυτρώνουν πάνω στο λίπασμα της καταστροφής. Και ο μόνος εθνικός στόχος που διαμορφώνεται πλέον σε ότι αφορά ευρώ και τρόικα, είναι η απόφαση να κερδηθεί χρόνος, με κάθε κόστος, ώστε να συμμετάσχει η χώρα στο νέο ευρωπαϊκό σχεδιασμό που έρχεται με γοργά βήματα, είτε με τη συνολική επιστροφή σε εθνικά νομίσματα, είτε σε πλήρη πολιτική και οικονομική ένωση ισότιμων κρατών – πολιτειών που ήταν και το όραμα των μεγάλων πολιτικών που σχεδίασαν του κοινό ευρωπαϊκό σπίτι.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
