Η ματαιότητα είναι η διαρκώς επανερχόμενη αίσθηση απουσίας νοήματος για τη ζωή, τη δημιουργία και τις πράξεις. Η ιστορία του ανθρώπου είναι η μάχη του εναντίον αυτής της αίσθησης. Τι είναι αυτή η μάχη; Ποιο είναι το περιεχόμενό της, φανερό ή κεκρυμμένο; Είναι η αναζήτηση νοήματος.
Κάποια μέρα, ίσως, ανάψει το χριστουγεννιάτικο δένδρο στο νησί. Εμείς ή κάποιοι άλλοι, που ακούν κάθε φορά απορημένοι τη μετέωρη παιδική απόπειρα, ίσως ανάψουν κάποια Χριστούγεννα το δέντρο στο Γλαρονήσι, τόσο κοντά στην ακτή, τόσο μακριά στο πέλαγος!
Διαχειριζόμενοι οι Κυβερνητικοί στη συνέχεια τη νέα κατάσταση, μεταπίπτουν χωρίς αναστολές από το ένα στο αντίθετό του. Αποδεχόμενοι, δημόσια και σε υψηλή παράσταση, ακόμη και την κυνική αυτοκατάργησή τους. Ως κυνικοί έχουν ήδη υιοθετήσει νέα κριτήρια και νέα μέτρα.
Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με «πόνο ψυχής», όπως οι ίδιοι βροντερά διαλαλούν, προσέρχονται στα γεγονότα των ημερών καταγγέλλοντας αυτό που ήδη ψήφισαν, εκφωνώντας διαφωνίες με αυτό που ήδη έχουν αυτοί οι ίδιοι δημόσια πράξει. ΔΕΗ, συνδικαλισμός, πλειστηριασμοί κ.ά.
Οι φθαρμένες λέξεις όπως το “κίνημα αλλαγής” αποτυπώνουν μια φθαρμένη εποχή. Η εκ νέου εκφορά τους δεν μιλάει παρά για ένα αδιέξοδο ιδεών. Δεν εκφράζει παρά ένα αδιέξοδο κατανόησης της εποχής και των αναγκών της. Πρόκειται για μία ακόμη αρνητική παιδαγωγική.
Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε ένα σύνολο ετερόκλητων πραγμάτων. Το καλό μέσα στο κακό. Το κακό μέσα στο καλό. Καθώς λοιπόν αρνήθηκε επίμονα να αυτοκαταλυθεί, κατέστη φανερό ότι ο έσω δεσμός δεν σκιαγραφεί και δεν αντανακλά παρά έναν αποστεωμένο μηχανισμό εξουσίας.
Η διαγγελματική σκηνοθεσία του κ. Τσίπρα είναι μια προσπάθεια κατασκευής. Μια προσπάθεια αναίρεσης της πραγματικής ζωής. Και δείχνει το εσωτερικό ήθος μιας κυβέρνησης που πολλαπλασιάζει την κρίση και επιταχύνει την παρακμή.
Η επιφανειακή ανάγνωση της πολιτικής λειτουργίας των αφελών και άλλων τη συρρικνώνει στην πρόταση “η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού”. Ετσι δεν μπορεί η ανάγνωση αυτή να υποψιαστεί αυτό που πραγματικά είναι κυρίως και θεμελιωδώς η πολιτική: η βία πρέπει να ελέγχεται θεσμικά.
Κάθε σχέδιο εξουσίας επιδιώκει να θέσει τους ανθρώπους σε ουρές αναμονής. Κάθε ελεύθερη συνείδηση έχει χρέος να το αρνηθεί. Μέσα από αυτούς τους δρόμους της χειραγώγησης, συντηρήθηκαν οι ουρές για τον Παράδεισο. Και παραμένουν σταθερές γιατί έχουν ως βάση την εκούσια προσέλευση στη γραμμή.
Η αποδοχή της πραγματικότητας αποτελεί βήμα εξέλιξης για την ελληνική κοινωνία. Είτε πρόκειται για κυνική προσαρμογή, είτε πρόκειται για συνειδητοποιημένη μεταστροφή, είτε πρόκειται για ανομολόγητη αποδοχή της ήττας.
