Ο Ηλίας Καραβόλιας επιχειρεί να εξηγήσει το αρνητικό πρόσημο του χρήματος. Ακριβέστερα, γιατί παρότι υπάρχει φθηνό χρήμα, υπάρχει ισχνή ανάπτυξη.

Ο Ηλίας Καραβόλιας αποκαλύπτει πως το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο φρόντισε να μετατρέψει τους πολίτες (ανά τον κόσμο) σε πελάτες. Κάπως έτσι η μετοχή που λέγεται επανέρχεται ως ομόλογο, ως ένα καλύτερο κουπόνι, στις αγορές, οι οποίες ως γνωστό δεν νοιάζονται για τις ζωές.

Ο Ηλίας Καραβόλιας αναλύει έναν νεοπαγή όρο: Την Άχρονη Οικονομία, όπως την ορίζει η χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός. Μέσα από μια διανοητική περιδίνηση διερωτάται πόσο αυθόρμητες είναι οι μεταβολές στην “εικονική Οικονομία”, των διαδικτυακών συναλλαγών με το μοχλευμένο χρήμα (αέρας).

Ο Ηλίας Καραβόλιας μιλά για την κυκλοφορία του χρήματος στην καθημερινότητα μας. Με άλλα λόγια μιλά για τη ρευστότητα που όλοι στην Ευρωζώνη έχουμε ανάγκη, αλλά παρά τις Ευρωεκλογές που έρχονται ουδείς μιλά στα ΜΜΕ.

Ο Ηλίας Καραβόλιας διερωτάται αν και αυτή τη φορά το Κράτος θα παρέμβει για να σώσει τις τράπεζες. Και πως επιτρέπεται να παρεμβαίνει και έως ποίου σημείο η κρατική παρέμβαση στο τραπεζικό σύστημα;

Ο Ηλίας Καραβόλιας καταπιάνεται με τις ανισότητες του καπιταλισμού. Η ασταθής ισορροπία του δημιουργείται όταν το εισόδημα των πολλών συρρικνώνεται και αυξάνεται η περιουσία των λίγων. Ο κοινωνικός καπιταλισμός είναι εκ νέου ζητούμενο.

Ο Ηλίας Καραβόλιας μνημονεύει τα χρόνια από την πτώση της Lehman Brothers και διερωτάται τι έμαθε η ανθρωπότητα από εκείνο το επεισόδιο που δημιούργησε υπερυσσώρευση πλούτου, παγίδα ρευστότητας και διεύρυνση ανισοτήτων.

Ο Ηλίας Καραβόλιας εξηγεί πως δεν είναι “νεοφιλελευθερισμός” αυτό που συμβαίνει στη χώρα και στον τρόπο που οι θεσμοί διαχειρίστηκαν την ελληνική κρίση. Είναι μια από τις δομικές αντινομίες που πρέπει να λύσει ο καπιταλισμός.